Categorie: Mama’s hersenspinsels

Geachte meneer Rutte, beste Mark,

Zojuist hoorde ik tijdens het Journaal dat er na 273 dagen witte rook is; de formatie is rond. Van harte gefeliciteerd! Zo vlak voor Kerst, wat een opluchting voor politiek Nederland.

Ik hoorde tijdens datzelfde journaal ook dat het kabinet toch voornemens is om de basisschoolleerlingen een week eerder thuis te laten blijven om te vermijden dat Omikron de Kerst met ons meeviert. De kleine sympathiserende opluchting die ik voelde voor de formatie sloeg meteen om in een benauwd gevoel.

Beste meneer Rutte, ik ben een moeder van drie kinderen in de basisschoolleeftijd en ik geef les in het middelbaar onderwijs. Wanneer mijn kinderen thuis zijn, omdat ze niet naar school kunnen, dan heb ik een groot probleem. De kinderen kunnen niet terecht op de BSO, want daar liggen ze in een personeelskramp, ze kunnen misschien wel opgevangen worden op school (ik heb een vitaal beroep, onthoud dat tijdens het maken van allerlei beleid voor onderwijs) maar daar hebben ze hun hoofd ook niet staan naar onze druktemakers, want ze moeten online lessen verzorgen. Bovendien komen er dan weer allerlei leerlingen in elkaars bubbel die ze tot nu toe zo goed proberen te bewaken.

Ze kunnen misschien wel naar opa en oma, maar ja, die Corona he? De booster is nog niet ingedaald, dus opa en oma vinden het nog niet verantwoord om mijn snotneusjes te entertainen. Ze wachten tot Kerst, want dan zijn ze er weer helemaal klaar voor. Aan de andere kant willen ze ons ook ontlasten, dus blijken opa en oma toch nog in de spagaat te kunnen zitten.

U en uw kabinet hebben nog zo beloofd toen de basisscholen opengingen na de vorige lockdown, dat ze niet meer dicht zouden gaan. Ik snap heus wel dat mijn bloedjes zo’n extra week best overleven, zeker als het in landsbelang is.

Maar ik, Mark? Na elke lockdown moet ik mijn depressieve gevoelens weer de kast in duwen (en dan breng ik het luchtig) en ik heb elke keer meer tijd nodig om weer bij de enthousiaste docent in mij te komen die vroeger eigenlijk altijd de boventoon voerde. Daarnaast voel ik mij verantwoordelijk voor mijn leerlingen, met name mijn examenleerlingen. Volgens de experts hebben ze een achterstand opgelopen (als we de finish wat verleggen, dan is er helemaal geen achterstand, maar dat is een andere discussie) en ik ren mij de longen uit mijn lijf om de leerlingen weer op het juiste punt in de tijdlijn te brengen.

Ik kan dat niet nog een keer!

Ik spreek, vermoed ik, voor een heleboel collega’s met kinderen in de leeftijd van 4 tot 10 jaar. Ik vermoed dat er heel veel papa’s en mama’s ook in de zorg werken. Hoe moet dat toch allemaal?

Een week eerder dicht wordt in de praktijk opgelost met het probleem (want ouderen gaan oppassen) en zorgt voor uitval bij mensen die je juist op de been wilt houden: onderwijs, zorg, alle leveranciers van ons kerstdiner en –gevoel,…

Vanuit de werkelijkheid van de werkende mama’s (en papa’s) wens ik je een gezonde en ontspannen Kerst, Mark.

Ik hoop jij mij ook?

Groet,

Annemarie

De ‘voorpret’ van onze zomervakantie begon voor ons doen heel vroeg. In oktober 2019 hadden we een huisje geboekt op een zeer kindvriendelijk park met zwembad, binnenspeeltuin, buitenbadje, bos en ruimte. Dat vroege boeken doen we anders nooit, meestal boeken we last minute, maar dit was te mooi om onszelf niet alvast van een plekje te vergewissen.

Daarna kon de voorstress beginnen. Corona kwam als eerste reminder aan onze boeking. Was het verstandig om over de grens te gaan (jaja, wel 30 kilometer over de grens in België), waren de faciliteiten wel geopend? Waren de bezienswaardigheden in de buurt wel te bezichtigen? 

De maatregelen werden steeds meer versoepeld, dus we annuleerden niet en bleven voornemens om op vakantie te gaan. Toen kwam de mondkapjesplicht, maar ja, te laat om te annuleren, dus mondkapjes gekocht en op de inpakberg gelegd.

Dat is natuurlijk deel twee van de voorstress: het inpakken. Eerst heb ik een studie gemaakt van alle inpaklijstjes op internet. Van Libelle tot Flair tot ANWB. Daar heb ik een lijst uit samengesteld die wel toereikend leek voor een gezin met twee volwassenen en drie kinderen die in een gebied op vakantie gaan waar het kan vriezen en dooien. Alles op de lijst bleek in huis te zijn, dus ik had helaas geen heel goed internetshopexcuus. Daarna ben ik als een hamster dagenlang spullen gaan verzamelen.

De vakantie naderde en we wilden niet twee weken weg terwijl de koelkast gevuld was met verse producten. We gingen dus over op het leegeten van de voorraadkast. Die voorraadkast bestaat uiteraard uit veel pakjes en zakjes en heeeeeel veel vet en koolhydraten. Maar ja, wat moet dat moet. Het opeten hielp wel een beetje tegen de voorstress.

Toen we eenmaal op weg waren, kon de voorpret beginnen. Daar hoort natuurlijk een lekker dropje, zuurtje, koekje en pakje drinken bij. 

Het huisje was leuk en schoon en het park zag er verzorgd uit. We hadden onze tijdelijke koelkast natuurlijk nog niet gevuld, dus aten we in de overdekte speeltuin. Daar was niks anders te verkrijgen dan lekkere Belgische frituur. Ik blij,… manlief minder blij.

De volgende dag verkenden we de buurt en gingen we getooid met een Achterhoeks mondmasker de supermarkt binnen. Zoals altijd was het even wennen, want wat is er te koop en waar staan alle vertrouwde spulletjes? Om ons er zeker van te stellen dat we geen heimwee kregen, kochten we natuurlijk lekkers voor bij de koffie, lekkers voor bij de thee, lekkers voor bij het eten en lekkers voor bij een spelletje in. 

Daarna moesten we zo snel mogelijk naar het zwembad, want dat was een van de doorslaggevende redenen geweest om juist daar te boeken. Zoonlief heeft al een tijdje zijn zwemdiploma, dus na een eerste gezamenlijke verkenning, redde hij zich wel. Onze tweeling heeft nog geen enkele diploma en moet dus ingepakt worden in veel plastic met lucht. Zwembandjes om de armen waren een noodzaak en de zwemband om hun middel was noodzakelijk voor de lol en voor naar eigen zeggen om zo heerlijk mee kunnen plonzen.

Op de inpaklijst stond voor mama zowel bikini als badpak. In eerste instantie had ik mijn bikini aangetrokken, maar een snelle blik in de wazige badkamer spiegel deed mij beseffen dat ik mij daar niet fijn in zou gaan voelen. Uiteindelijk heb ik dus gekozen om mijn corrigerende badpak aan te trekken. Het echte voordeel daarvan is, zo hield ik mij voor, dat zo’n pak glijbaanproof is. Voor mij geen schuivende bovenstukjes en vliegende broekjes.

Wat ik ook zag in die badkamerspiegel was een zwemband. Niet van plastic, misschien een beetje van lucht, maar vooral van vet en water. De band was niet in de vorm van een leuke eend, zoals de tweeling die heeft, maar rond in de vorm van blubber en zwangerschapsstriae. Jaja, ik heb er een prachtige een- en tweepersoonsvakantiewoning in gehad hoor, die bescherming heeft geboden aan ontluikend leven, maar nu mijn buik weer alleen van mij is, heb ik geen courant excuus meer voor blubberitis. Manlief is te slim om mijn klaagzang te bevestigen, maar te eerlijk om ‘m te ontkennen, hij geeft een loos antwoord en ik en mijn zwemband zijn weer op elkaar aangewezen.

In het zwembad zit, drijf, spring en verstop ik mij in een lekker warm badje met water tot kruishoogte waar de tweeling urenlang aan het zwemmen, duiken en plonzen is. Ik doe vergelijkend onderzoek met alle vrouwen die voorbij komen. Oh, pfff, ik ben niet de enige die blubbert, misschien had ik toch best in een bikini kunnen verschijnen, ik heb toch mijn levende blubberexcuusjes bij mij, oh, zie je wel, sommigen zijn nog vetter dan ik, misschien valt het bij mij wel mee, oh kak, daar heb je weer zo’n killerbody, zie je, daar kijkt iedereen bewonderend naar, plat en strak, blij met mijn corrigerende badpak, maar daar krijg je geen waarderende blikken mee, zij is dunner, zij is dikker, zij heeft een gek figuur, zij is prachtig,…. Dat is dus wat ik denk. Het waardeoordeel dat ik daaraan vastknoop betreft alleen mijzelf overigens. Mijn onderzoeksresultaat is dat ik gemiddeld ben, met ingebouwde zwemband. 

Ik voel mij daar niet fijn bij en ik vraag mij af of al die andere vrouwen dan wel allemaal zo relaxt in een zwembad rondlopen?

Het was een heerlijke (letterlijk en figuurlijk) vakantie hoor, ik heb echt genoten en we hebben met ons vijven heel leuke dingen gedaan. Maar die geïntegreerde zwemband hoop ik toch weer kwijt te raken, want die knelt. Misschien ga ik in Nederland preventief een mondkapje dragen,… 

Het lijkt wel of je niet meer op mag merken dat alle mensen en hun bijbehorende meningen anders zijn, zelfs uniek zijn.

Ik ben een softie, durf geen stelling te nemen omdat ik mensen niet wil kwetsen. Daar kwets ik dan vervolgens weer mensen mee, omdat ik niet keihard voor ze opkom en dan trek ik mij terug om mijn geweten rust te geven om vervolgens weer de middelmatigheid in te duiken.

Er is een vijftal uitzonderingen op mijn middelmatigheid hoor, deze mensen kunnen erop rekenen dat ik bikkelhard voor ze opkom. Ik vorm zelf overigens geen uitzondering op mijn middelmatigheid, helaas.

Als moeder van een eeneiige tweeling word ik vaak uitgenodigd voor een potje ‘zoek de verschillen’. Ik ken de verschillen al lang, maar ieder ander gaat er van nature naar op zoek. Mijn meiden zijn genetisch hetzelfde, ze zijn begonnen als hetzelfde bevruchte eicelletje. Ze worden ook nog eens op dezelfde plek en op dezelfde manier opgevoed. Ze krijgen bovendien zo’n beetje hetzelfde te eten en drinken. Als je ze beter leert kennen, dan kan je bijna niet geloven dat bovenstaande juist is. Ze hebben heel veel verschillende karaktertrekken en hun motoriek is behoorlijk verschillend. Is de een beter dan de ander? Welnee!

Het is mensen eigen om op zoek te gaan naar hun eigen identiteit. Wat heb je daarvoor nodig? Juist: verschillen!

Maar nu zit is dus in de knoop met mijn inner-softie: ik durf de verschillen die ik gewoon zie niet meer hardop uit te spreken terwijl ik er echt geen waarde-oordeel aan hang. Ik zie toch dat het pigment per vierkante centimeter huid bij iedereen anders is? Ik zie toch dat een man een man, een vrouw een vrouw, een vrouw een man lief heeft? Ik zie toch dat mensen groter of kleiner zijn dan ik, dat ze een grotere of kleinere diameter hebben? Hoe anders kan ik mijn eigen ik bepalen?

Mijn ik durft dus nu niet meer hardop opmerkzaam te zijn, niet meer het verschil te maken en in alle discussies over bijvoorbeeld onze anderhalvemetereconomie houd ik mij afzijdig. Stel je voor dat ik iemand kwets.

Ik merk op dat de term ‘cognitieve dissonantie’ gebruikt wordt als argument door mensen die wel een duidelijke mening hebben en het niet eens zijn met de stevige mening van de ander. Ik zit ook in dit spanningsveld maar ik hang daar dus in het midden, een beetje te geloven in de goede bedoelingen van al die levende identiteiten en in de vaardigheden van professionals. Goede bedoelingen en vaardigheden die dus ook verschillen van elkaar.

Door mijn tweeling zie ik dat gelijkheid de verschillen juist benadrukt. Ik wens dat ik de verschillen tussen mensen weer mag opmerken, dat ik er van mag leren en dat we dus weer gelijkwaardig worden.

Lieve groet van een moeder van drie verschillende kinderen, een vrouw die houdt van een man, met een hoeveelheid pigment per vierkante centimeter huid die onder het gemiddelde ligt, ook met het aantal hoofdharen per bovenkant hoofd dat onder het onder het gemiddelde bungelt, met een diameter die rond het gemiddelde danst, met een lengte die weer iets onder gemiddeld is en geboren met blauwe ogen en roze voetzooltjes zoals elk individu.

De zomervakantie was in aantocht en we vonden het toch wel leuk als zoonlief mee kon op vakantie. We zouden een landsgrens passeren, want we gingen helemaal naar België, dus hadden we een identiteitsbewijs nodig voor hem. Op zo’n kaartje hoort natuurlijk ook een foto van je meest strenge gezicht, dus togen we naar de fotograaf die een speciaal kamertje heeft voor dit soort klussen. Zoonlief was inmiddels groot genoeg om zelf op het krukje te zitten dus ik was niet meer nodig om vanonder een laken als achtergrond te dienen.

De prinsesjes waren noodgedwongen ook mee op foto-expeditie en wonder boven wonder gingen ze lief op een verhoginkje zitten en rustig kijken naar hoe de fotograaf probeerde hun broer vast te leggen. De moppies zien er verraderlijk schattig uit als zo zo saampjes zitten te kijken. De fotograaf zag dat blijkbaar ook want opeens zei hij wat alle moeders willen horen: 

‘Goh mevrouw, ik zou ze eigenlijk wel voor mijn camera willen hebben, hoe staat u daar tegenover?’

Als trots een orgaan zou zijn geweest, was dat spontaan gebarsten. Voor een nanoseconde flitsten er gedachten aan rode lopers, miss-verkiezingen, roem en bergen met geld door mijn hoofd. Daarna landde ik weer hoor, ik kan namelijk ook soms objectief naar mijn kinderen kijken. Ze zijn voor mij de mooiste van de wereld maar de wereld vindt hen echt niet de mooisten. 

Maar om even een ster in de stad te zijn, maakte ik een afspraak om met de tweeling te komen poseren. In mijn hoofd ging ik van tevoren met ze naar de kapper, maakte ik pijpenkrullen, rode lippen, roze wangetjes en wimpers tot aan hun wenkbrauwen. Ik was van plan om ‘Toddlers & Tiara’s ‘ goed te bekijken en om daar wijze lessen uit te trekken. 

Toen de afspraak daar was, had ik geen van bovenstaande uitgevoerd. Ik heb een snoetepoetser over hun gezicht gehaald, hun zonnehoedje over hun dunne haartjes gezet en een tas vol kleertjes ingepakt.

Mijn modellen hadden ter plekke niet zo veel zin. Gelukkig had de fotograaf vaker met dit bijltje gehakt en hij bleef daardoor uiterst relaxt. Ik deed mijn uiterste best om mijn hysterische zelf te onderdrukken en de meisjes in ieder geval op de plek te houden die helemaal goed uitgelicht was.

De meisjes vonden het zeker drie minuten interessant. Ze zetten hun ‘lachen voor de foto’-gezicht op (wat niet overeenkomt met hun mooiste gezicht) en keken verwachtingsvol naar de lens. Toen ontdekten ze de mand met ‘props’ en besloten zelf met speelgoedfototoestellen de fotograaf uit te hangen. Als fotograaf ga je natuurlijk niet in de spotlight staan, dus bleven ze standvastig achter de lens staan, zelfs achter de lens van de echte fotograaf.

Toch heeft de echte fotograaf kans gezien om een aantal keer op zijn knopje te klikken met goed resultaat. Dat vond ie ten minste zelf. Ik geloofde het nog niet. Na een uur ploeteren, chanteren, dreigen, lief doch dwingend instrueren, namen we afscheid van de studio. Met mijn staart tussen mijn benen droop ik af. Mijn droom over ‘moeder van topmodellen’ was ontploft. 

Een paar weken later kregen we een telefoontje: ‘Ze hangen in de etalage, het is hartstikke mooi geworden.’

Mijn trots-orgaan maakte weer een sprongetje. Met de hele familie hebben we een uitstapje gemaakt en onze meisjes bewonderd in het centrum van de (piepkleine) stad. Knap werk van de fotograaf. Zo zien we maar weer dat niets meer is wat het lijkt. Behalve onze trots,…

Plopperdeplop, het zit er weer op.

Mijn vakantie is voorbij; tijd om uit te rusten en bij te tanken op mijn werk. 

Ik verheug mij op toiletbezoeken waarbij ik in mijn eentje in een afgesloten ruimte ben, op warme (misschien wel lekker hete) koffie, op vijf aaneengesloten minuten waarin niemand mijn naam of koosnaam (mama) zegt, roept of gilt. Ik verheug mij erop om volwassen mensen met een woordenschat groter dan 2000 woorden te spreken en een gesprek met hen te hebben zonder dat ze gaan stampvoeten of aan mijn lijf of kleren pulken. Dat zou in theorie overigens ook met manlief kunnen, mits we de kinderen buiten een straal van 500 meter hebben.

Ik verheug mij op ritme en regelmaat (ik gedij niet zo goed op lummelen), op mensen die ik niet als een kampioen hordelopen naar het potje hoef te zeulen, op mensen die een echt ijsje van een plastic ijsje kunnen onderscheiden en op de momenten waarop ik even mijn normale stem opzet zonder dat er zich drie criticasters om mij heen verzamelen om hardop te overleggen hoe boos of stom ik ben. 

Ik ga de komende weken lekker aanschuiven bij groepjes die met mij erbij uit een even aantal mensen bestaan, want ik merk dat het derde en het vijfde wiel aan mijn wagen lek zijn. Ik ga aan tafel zitten bij mensen die niet op tafel willen klimmen of van tafel weg willen rennen. Ik ga de komende week lekker gezond eten, alleen koffie/thee/water drinken, en af en toe op een stoel zitten om ins blaue hinein te staren of de kans benutten om mijn to do-lijst wel af te kunnen vinken.

De werkvoorpret zit ‘m er ook in dat ik niet bang hoef te zijn dat mijn ‘kinderen voor een uurtje’ van iets hoogs afvallen of daar juist opklimmen, keutels leggen die ik de hemel in mag te prijzen, in hun broek plassen, hele druiven eten of te veel ongezonde dingen eten. Dat doen ze wel,… maar ik hoef er dus niet bang voor te zijn, daar hebben ze meestal een eigen mama voor.

Aan zo’n werkperiode zitten wel wat kleine nadelen hoor, het gras is hier heus niet groener dan bij de buren. Ik moet namelijk elke avond verplicht voor zorgen dat iedereen startklaar is voor de ochtendrace. Het belangrijkste daarbij is dat mijn bloedjes niet naakt en zonder honger de dag doorkomen. Ook verwachten een heleboel mensen je op hele precieze tijdstippen. Nu houd ik echt van dit ritme en deze verwachtingen, maar dan moet de logistiek natuurlijk wel met militaristische precisie plaatsvinden. 

Het laatste nadeeltje is dat ik de kleine vakantiepretletters enorm mis als ik dus aan het relaxen ben op mijn werk. Als de dood ben ik, dat ik iets hilarisch, groots, moois en meeslepends mis, of dat een ander mijn muppets een kusje geeft op een zere knie, of erger, dat een ander mijn loeders troost bij pijn en verdriet. Nu doen ‘die anderen’ dat natuurlijk helemaal prima, maar ik haat het wanneer ik een foto krijg van een mijlpaal in plaats van dat ik het met eigen ogen zie.

Maar toch: morgen een dag zonder rondrennende, door elkaar krijsende mini’s. Dat ik op mijn werk minder populair ben dan thuis, neem ik graag voor lief.

Plopperdeplop, het wordt weer top!!!

In ons pittoreske dorp wonen weinig mensen. Het geeft een beetje een soapy gevoel. Er gebeurt veel en er zijn maar weinig acteurs Er gebeuren normale dingen, ernstige dingen, bloedserieuze dingen, frivole dingen en gezellige dingen. Omdat we zo weinig mensen hebben om al deze dingen mee te beleven hebben de meeste mensen een driedubbele rol in het dorp.

Dit jaar bestaat de muziekvereniging 110 jaar en dat wordt uitgebreid gevierd, met veel muziek uiteraard. Ook de 77 leerlingen van de basisschool worden bij de festiviteiten betrokken. Wekenlang hebben zij met een instrument geoefend en dat moest natuurlijk afgesloten worden met een spetterende eindshow. Ouders, familie, buren en kinderen werden verwacht in het dorpshuis. De jubilerende vereniging zat opgesteld in het midden van de zaal en de kinderen moesten van voor etenstijd tot na bedtijd aanwezig zijn. We kregen klappende kinderen, stampende kinderen, fluitende kinderen, vioolspelende kinderen en kinderen die presenteren te zien, in het volle zaallicht.

De dag erna waren de Koningsspelen op het schoolplein dat tegenover het dorpshuis ligt Dezelfde kinderen deden een dans, deden een sport en deden een spel. Dezelfde ouders stonden te klappen, te juichen en beretrots te zijn.

Twee dagen later vierden dezelfde 77 kinderen Palmpasen. Onder begeleiding van ouders, familie en vrienden gingen ze in optocht achter de muziek aan. Na deze wandeling werden er eieren gezocht en moedigden de ouders weer beretrots hun kinderen aan. In de middag gaat iedereen naar de lentefair bij de molen, die net op de grens van ons pittoreske dorpje staat.

In de week die volgt, is er een algemene ledenvergadering van de vereniging van de dorpskern. De ouders en grootouders verzamelen zich in het dorpshuis voor het kopje koffie, het paaseitje, het jaaroverzicht en de nieuwe ontwikkelingen.

Dan is er Koningsdag. We beginnen de dag met geklingel van de brandweer en een aubade onder begeleiding van de muziekvereniging. Het is slecht weer, dus de festiviteiten zijn binnen, in het dorpshuis. Er zijn spelletjes voor de schoolkinderen en de ouders en grootouders juichen en klappen bij elk punt. Er is een kleedjesmarkt waar de schoolkinderen hun speelgoed kunnen verkopen. Het vtechcomputertje wisselt van eigenaar om na een jaar of drie waarschijnlijk weer op een kleedje in het dorpshuis terecht te komen.

Het is maar goed dat we met met koningsaangelegenheden oranje getooid zijn, dat we met Palmpasen een stok bij ons hebben en dat er koffie en een koekje worden gepresenteerd bij vergaderingen, anders zouden we wekelijks staan juichen en liepen we maandelijks in een stoet zonder te weten waarom.

Het is dorps, de grote stad lacht ons waarschijnlijk uit. Gelukkig hebben we een HBN’ er*, grootste ondernemers en meer recreanten dan inwoners.

We komen ook wel eens op tv: het mooie landschap, hoofdige inwoners en de IMBN’ ers* trekken nog wel eens de aandacht. En we halen Hart van Nederland omdat de nieuwe brandweerwagen niet meer in de kazerne past.

We doen het groots met een kleine gemeenschap. En dit kan, mits er geen brand uitbreekt tijdens een optreden van de muziekvereniging in het dorpshuis om de schoolgaande voetbalkampioenen te eren.

Over twee weken is de avondvierdaagse. Verzamelen tegenover het dorpshuis, lopen met kinderen, ouders en grootouders, in een soort van optocht om op de vierde dag onder begeleiding van de muziekvereniging te worden gehuldigd in de voetbalkantine.

*HBN’ er = hele bekende Nederlander
*IMBN’ er = iets minder bekende Nederlander.

Afgelopen week zijn onze prinsesjes 1000 en 1 nacht oud geworden; een magische leeftijd. Ik weet heus wel dat je doorgaans tot een een dag of 10 rekent in dagen, dat je dan overgaat naar weken, naar maanden en dan via halve jaren naar hele jaren gaat rekenen. Ik stel op mijn leeftijd zelfs voor om in decennia te gaan rekenen.

Wat ik mij afvraag is waarom men de leeftijd van baby’s en peuters niet aangeeft in nachten? Ik heb nog nooit iemand met een enigszins bezorgd gezicht horen vragen over hoe de dagen gaan. Daarentegen ben ik veel gevraagd hoe de nachten gaan, vergezeld van een uitdrukking die het midden houdt tussen oprecht medeleven met mij en opluchting voor zichzelf. Dit komt doordat elke ouder weet dat een intense dag niet half zo erg is als een intense nacht.

We hebben dus al 1001 nacht met onze prinsesjes doorgebracht. De eerste 200 nachten stonden in het teken van ‘melk’ en ‘speentjes’. Van moedermelk tot kunstmelk, van speentje nul tot het papflesspeentje, van een ieniemienie fopspeentje tot formaat groot. We draaiden hier in het gezin in ploegendiensten van het ene melkmoment tot het andere melkmoment. Degene die dienst had moest waakzaam zijn, de ander moest proberen in een comateuze toestand te geraken om op te laden voor de volgende dienst.

Onze prinsesjes spuugden ook met regelmaat. Ze gaven ‘een mondje terug’, ze deden aan professioneel ‘projectielspugen’ maar ze waren boven alles erg goed in het uitspugen van hun fopspeentje. Na weer een doorwaakte nacht waarin we in psychedelische toestanden verkeerden, hebben we echt plannen bedacht hoe we die speentjes in hun mond konden houden waarbij de woorden ducttape, implantaat en vooral naald en draad niet geschuwd werden.

De nachten daarop werden steeds beter, in vergelijking met die eerste tweehonderd nachten dan. Geen wekker meer hoeven te zetten voor de nachtvoeding vonden we al een luxe en als we er tien keer uit moesten in een nacht, spraken we al van een goeie nacht.

In de nachten daarna hadden onze prinsesjes wel vaak onverklaarbare huilbuien, die we weten aan tandjes (geen tand te zien in de weken erna), krampjes (keurige regelmatige poepjes in de dagen erna), groeisprongetjes (er werd niet gegroeid en volgens ‘Oei, ik groei’ zaten we in een kalme periode) en te veel prikkels (zo’n hele dag naar het plafond staren is natuurlijk ook heel vermoeiend).
Nachtenlang hebben we rondjes gelopen met een kind dat alleen maar stil was als je het in een bijzonder moeilijke houding vasthield terwijl je aan het lopen was. We hebben kilometers per nacht afgelegd.

We beleefden ook spannende nachten in dit sprookje. Na de dag waarop Prinsesje 2 een koortsstuip met verstikking had beleefd, heb ik nachten geen oog dichtgedaan. Ik was bang voor herhaling en ook nog eens bang dat Prinsesje 1 ook nog een keertje voor de ‘intense beleving’ zou gaan.

Nachtenlang heb ik op een matrasje tussen de wiegjes liggen luisteren naar de zware ademhaling van mijn kleintjes. Benauwdheid klinkt overdag, gek genoeg, minder bedreigend dan in de stilte van de nacht.

Er waren nachten dat ik God, Allah en alle andere goden die ik hoog heb zitten, gesmeekt heb om de kindjes van zeven tot een uur of veertien later in goede gezondheid te laten slapen en als dat dan niet in hun macht lag, dan nam ik genoegen met Mary Poppins die spontaan aan zou bellen en die een paar maanden zou blijven logeren. Ik kon het altijd proberen, de vergiet van de ‘Pastafari’ was immers al in mijn hoofd gegroeid.

En nu gaan ze best goed, die nachten. De prinsesjes verzinnen elke avond, als ware Scheherazades nieuwe verhalen om de nacht door te komen, maar als ze eenmaal zijn verschoond, gelaafd, toegestopt, toegezongen, gekust, geknuffeld, voorgelezen,….

,… dan slapen ze als baby’s!