Voor de tweeling hebben we een prachtige tweelingwagen. Zo eentje die volgens de reclame op te vouwen is tot postzegelformaat, stabiel en veelzijdig is, veel bagageruimte heeft, maar weinig bagageruimte inneemt en waarmee je ook door alle deuren heen kan.
In de praktijk gaat het een klein beetje anders.
We hadden weinig keus voor wat betreft een tweelingwagen. Waar we bij de peuter een hal vol wagens geprobeerd hebben, stonden er in een uithoekje van diezelfde grote winkel een paar dubbelzitters om te proberen. De keus was snel gemaakt doordat we de kindjes naast elkaar wilden hebben.
Een paar weken na dit besluit werd ie geleverd en vol trots pakten we de wagen uit. Over de esthetische aspecten heb ik niks te klagen, de wagen blijkt mijn tweeling erg goed te staan. Maar of ze lekker in hun wiegjes hebben gelegen? De bakjes waren niet pas te krijgen en tijdens een lekker dutje zakten de billetjes steeds verder naar beneden totdat ze als een soort kikkertjes ontwaakten. Door hypercreativiteit en slaapgebrek bedenk je gekke oplossingen: we zouden de banden oppompen om de boel weer recht te krijgen.
We pakten de pomp erbij. Maar dat ding was met geen mogelijkheid aan de sluiten op de ventielen. En vrouw die ik ben, heb ik dat echt heel lang tegen beter weten in geprobeerd. Volgens de handleiding die ik toch maar gelezen heb, bleek de pomp een geheim ‘vakje’ te hebben waar dan een koppelstukje in zit voor tussen de pomp en het ventieltje. Het vakje gevonden, maar geen koppelstukje,… Dan zou je zeggen dat je meteen de klantenservice belt, maar ik probeerde nog meer geheime vakjes in het pompje te ontdekken. (Die bestaan niet, weet ik nu,…) De klantenservice heeft me drie pompjes gestuurd voordat het koppelstukje present was.
En dan de maxicosi’s. Voor deze autostoeltjes heb je een adapter nodig die je tussen de wagen en de stoeltjes klikt waardoor de baby’s meteen een halve meter hoger op een stellage zitten. En dat wiebelt. Zodanig dat ik de klinkers niet op durf en vaak controleer of de bakjes echt wel vast zitten.
Met die maxicosi’s op wolkenkrabberhoogte, heb je wel veel plek om al je hormonale miskopen in je wagen te vervoeren. Ware het niet dat het mandje onderin steeds omklapt. Misschien hebben de ontwerpers dit zo vormgegeven als bescherming tegen koopdrang, maar ook de noodzakelijke boodschapjes kiepert ie op straat.
Een winkel inkomen is ook al een ware attractie. Sommige deuren zijn echt te smal en dan sleur ik de wagen zijlings naar binnen waarbij ik het laatste stukje losschiet waardoor ik vaak een winkel of andersoortige locatie in wordt gekatapulteerd.
Als ik überhaupt een winkel wil bereiken moet ik sowieso eerst alles de auto in sjorren. Op het youtubefilmpje doet een superdunne wondermoeder dit met een pink aan de wagen en twee vingers in haar neus. Maar als ik het ene onderdeel heb inklapt (als het haakje niet blijft hangen) dan schiet het andere onderdeel weer los. En als ik postzegelformaat wil bereiken moeten die twee onderdelen allebei ingeklapt zijn en moet ik alle wielen er af klikken.
Oh ja, en de tweeling er eerst afhalen natuurlijk en bij die handeling niet vergeten de wagen op de rem te zetten.
En dan een onvermijdelijke accessoire die aan mij vast zit (twee eigenlijk) die altijd mee moet. Tijdens het inklappen van de wagen of het uitklappen of als je iets onder in het mandje wil leggen (ik blijf het hardnekkig proberen) dan steekt deze accessoire in de lengte en breedte uit, trekt het voor mijn gevoel de blik van het halve dorp en komt het woord ‘postzegelformaat’ niet direct in je op,…
Maar, wauw, wat ziet die wagen er mooi uit,…