Laatst hoorde ik kinderloze collega´s tijdens onze pauze praten over Facebook. En dan vooral over de facebookvrienden met kinderen. Wat vonden ze het irritant dat al die ouders maar foto´s over eerste keren en meer op Facebook gooiden. Het toppunt van irritatie was de profielfoto die vervangen was door een foto van ‘het kind’.
(Tijdens mijn eerstvolgende les meteen mijn profielfoto veranderd in een foto van mij zónder mini-me,…)
En denk je dat het voor mensen mét Facebook én kinderen leuk is om te zien hoe makkelijk je mét Facebook en zónder kinderen –hopla- de deur uitstapt voor een leuk concert, lekker eten, een ‘wat-kan ons-het-schelen-zuip-avond’, was mijn repliek.
Het gesprek bleef me toch wel bij, sterker nog, ik was eigenlijk een beetje op mijn digitale teentjes getrapt. Iets over iemands verslaving zeggen, roept nou eenmaal weerstand op.
Ik post best veel over mij en mijn kinderen op Facebook. ‘Waarom?’, vroeg ik mij in een vlaag van verstandsverbijstering af? Uiteraard omdat ik apetrots op ze ben en zo blij ben dat alles eigenlijk best goed gaat. Maar ook omdat ik weinig anders meer beleef. Ik was al wel van party-animal in huismus veranderd maar voordat er kinderen bij ons gezin hoorden, gingen manlief en ik best vaak naar cabaretvoorstellingen, hield ik wel van een filmpje, ging ik mee op werkweken van school, gingen we nog wel eens samen naar een feestje, of zomaar uit eten, of nou ja,… van alles waar we op die dag zin in hadden. Mits iemand onze honden even eten kon geven.
Nu meld ik zelfs op Facebook wanneer we het huis met het hele gezin inclusief keffer hebben verlaten en wanneer we moed hebben verzameld om onze kinderen uit te laten op de kinderboerderij. Je kunt er natuurlijk ook geen melding van maken, maar ik ben nou eenmaal verslaafd aan social media en dat moet natuurlijk wel in stand gehouden worden. Het is een beetje geven en in mijn geval heel veel nemen.
Het gesprek tussen mijn collega’s vond vlak voor mijn ‘duedate’ van de tweeling plaats. Om niet iedereen elke dag onpasselijk te maken door elke scheet van mijn nieuwe baby´s te melden (en dat zijn er veel), heb ik een groep opgericht voor de baby’s. Ook peuter en manlief kregen daar natuurlijk een plekje op. Vrienden kunnen zelf lid worden van deze groep en als ze het zat zijn, kunnen ze gewoon zelf weer afzwaaien. Ik hoef alle updates niet meer te knippen en plakken in WhatsApp en ik kan heerlijk spammen.
En mijn eigen profiel ziet er weer uit alsof ik naast moeder ook vrouw van de wereld ben met een sociaal leven en heuse volwassen uitstapjes (we moeten de boel natuurlijk wel een beetje opleuken op Facebook). Hier en daar natuurlijk wel iets over mijn luierbrigade en soms iets minder vrolijks, want anders wordt mijn geloofwaardigheid te hard aangetast.
Nu weten mijn collega´s zónder kinderen maar mét Facebook niet dat ik een dubbelleven leid, lijk ik veel ballen in de lucht te hebben en word ik ook nog enigszins betrokken bij gesprekken die niet over werk of luiers gaan.
´Jij al naar het optreden van X geweest?’
Ik glimlach wat onbeduidend en luister naar de prachtige (live uitgesproken) verhalen.