In ons pittoreske dorp wonen weinig mensen. Het geeft een beetje een soapy gevoel. Er gebeurt veel en er zijn maar weinig acteurs Er gebeuren normale dingen, ernstige dingen, bloedserieuze dingen, frivole dingen en gezellige dingen. Omdat we zo weinig mensen hebben om al deze dingen mee te beleven hebben de meeste mensen een driedubbele rol in het dorp.
Dit jaar bestaat de muziekvereniging 110 jaar en dat wordt uitgebreid gevierd, met veel muziek uiteraard. Ook de 77 leerlingen van de basisschool worden bij de festiviteiten betrokken. Wekenlang hebben zij met een instrument geoefend en dat moest natuurlijk afgesloten worden met een spetterende eindshow. Ouders, familie, buren en kinderen werden verwacht in het dorpshuis. De jubilerende vereniging zat opgesteld in het midden van de zaal en de kinderen moesten van voor etenstijd tot na bedtijd aanwezig zijn. We kregen klappende kinderen, stampende kinderen, fluitende kinderen, vioolspelende kinderen en kinderen die presenteren te zien, in het volle zaallicht.
De dag erna waren de Koningsspelen op het schoolplein dat tegenover het dorpshuis ligt Dezelfde kinderen deden een dans, deden een sport en deden een spel. Dezelfde ouders stonden te klappen, te juichen en beretrots te zijn.
Twee dagen later vierden dezelfde 77 kinderen Palmpasen. Onder begeleiding van ouders, familie en vrienden gingen ze in optocht achter de muziek aan. Na deze wandeling werden er eieren gezocht en moedigden de ouders weer beretrots hun kinderen aan. In de middag gaat iedereen naar de lentefair bij de molen, die net op de grens van ons pittoreske dorpje staat.
In de week die volgt, is er een algemene ledenvergadering van de vereniging van de dorpskern. De ouders en grootouders verzamelen zich in het dorpshuis voor het kopje koffie, het paaseitje, het jaaroverzicht en de nieuwe ontwikkelingen.
Dan is er Koningsdag. We beginnen de dag met geklingel van de brandweer en een aubade onder begeleiding van de muziekvereniging. Het is slecht weer, dus de festiviteiten zijn binnen, in het dorpshuis. Er zijn spelletjes voor de schoolkinderen en de ouders en grootouders juichen en klappen bij elk punt. Er is een kleedjesmarkt waar de schoolkinderen hun speelgoed kunnen verkopen. Het vtechcomputertje wisselt van eigenaar om na een jaar of drie waarschijnlijk weer op een kleedje in het dorpshuis terecht te komen.
Het is maar goed dat we met met koningsaangelegenheden oranje getooid zijn, dat we met Palmpasen een stok bij ons hebben en dat er koffie en een koekje worden gepresenteerd bij vergaderingen, anders zouden we wekelijks staan juichen en liepen we maandelijks in een stoet zonder te weten waarom.
Het is dorps, de grote stad lacht ons waarschijnlijk uit. Gelukkig hebben we een HBN’ er*, grootste ondernemers en meer recreanten dan inwoners.
We komen ook wel eens op tv: het mooie landschap, hoofdige inwoners en de IMBN’ ers* trekken nog wel eens de aandacht. En we halen Hart van Nederland omdat de nieuwe brandweerwagen niet meer in de kazerne past.
We doen het groots met een kleine gemeenschap. En dit kan, mits er geen brand uitbreekt tijdens een optreden van de muziekvereniging in het dorpshuis om de schoolgaande voetbalkampioenen te eren.
Over twee weken is de avondvierdaagse. Verzamelen tegenover het dorpshuis, lopen met kinderen, ouders en grootouders, in een soort van optocht om op de vierde dag onder begeleiding van de muziekvereniging te worden gehuldigd in de voetbalkantine.
*HBN’ er = hele bekende Nederlander
*IMBN’ er = iets minder bekende Nederlander.