Met een schuldgevoel ter grootte van de maan, ben ik gestopt met het geven van borstvoeding aan mijn tweeling. Maar gelukkig diende meteen de volgende fase zich aan: namelijk die van ruiken van, voelen aan en proeven van ´echt´ eten. En daar zag ik mijn kans. Mijn kinderen krijgen alles vers en puur.
Ik stuur manlief met een boodschappenlijst voor verse groenten naar de winkel. Tegen de tijd dat hij thuiskomt, staan de pannetjes al op het vuur en kan ik meteen alle verschillende groenten in de pannetjes doen.
Ongeduldig staar ik naar de klok, en leg alvast de blender en de ijsblokjeszakjes klaar. Deel een van de groentehapjes, drie jaar geleden, bewaarde ik de eerste tijd in een ijsblokjeshouder. We hadden toen het geweldige plan opgevat dat we, wanneer we nog een keer op herhaling mochten, ijsblokjeszakken zouden gebruiken.
Na twintig ellendig lange minuten, drie onrustige kinderen en een koude koffie mag ik eindelijk de blender in de groenten steken. Piepklein beetje olijfolie en wat kookwater erbij en voilà: mijn groentehapjes zijn bereid.
Daarna volgt het bewaren. Leuk idee hoor, die ijsblokzakjes. Maar hoe krijg je nou die groente er in? ‘Kom op moeders, ben creatief, dat is immers een kernkwaliteit bij het moederschap,..’ Ik denk aan de slagroomspuit, maar manlief kijkt te bedenkelijk. We hebben ook nog een fancy spuitje waarmee je mooie koekjesvormen kan spuiten. Ooit een keer gebruikt om spritsen mee te maken met een overigens zeer onbevredigend eindresultaat.
Goed, alle onderdelen van het fancy bakspuitje bij elkaar gezocht en de eerste lading opgezogen. Manlief doet het voor, terwijl ik de baby’s kalmeer. Het lukt hem om alles in de ijsblokjeszak te krijgen en trots geeft hij instructies. Helaas vang ik die maar half op, want de peuter besluit overal op te gaan springen.
Man heeft opeens van alles buiten te doen en ik waag me aan de worteltjespuree. Alles weer opgezogen, zakje om het tuutje en langzaam spuiten. <vloek>, de hond blaft, ik schrik en de worteltjespuree zit in ineens in mijn haar en op m’n kleding. Nog een keertje proberen: de worteltjespuree komt niet uit het tuutje van de spuit, maar uit de bovenkant. De peuter laat zich dramatisch op grond vallen, net als ik het laatste beetje er in lepel. Ik word veel te boos op de peuter en met een zucht begin ik weer met spuiten. Het lukt.
Nu de broccoli.
Ongeveer hetzelfde tafereel herhaalt zich en dit keer belt de postbode aan. Precies als ik groene drap ‘all over me’ heb en de meiden aan het krijsen zijn. Inmiddels is de stemming onder het vriespunt gezakt; van de stemming zijn nog wat ijsblokjes over. Peuter verzucht zelfs dat hij liever gaat logeren vanavond.
Na een uur zit dan toch alles in zakken, zit peuter poeslief op de bank en kijken de baby’s heel tevreden om zich heen.
Ik schrap de onvrede uit mijn geheugen en voel me een heel verantwoorde moeder met mijn verse groentehapjes.