Mijn tweeling is na vier maanden aanmoederen voor het eerst naar het kinderdagverblijf. Mijn peuter parkeer ik daar al een paar jaar en ik heb erg veel vertrouwen in de medewerkers. Dus: ‘Whoehoeeeeeee, ik ben alleen thuis,….. ALLEEEEEENNNN!’ En dat na acht maanden zwanger en vier maanden thuis met het vrolijke duo te zijn geweest.
‘Ik ga sushi maken, een taart bakken, de zolder opruimen, de garage leegmaken, met de honden wandelen, nog even winkelen, spulletjes op marktplaats zetten, administratie bijwerken,….’
‘Het zal toch wel goed gaan met de kleintjes?’
‘Jawel, anders bellen ze wel!’
‘Toch?’
‘Eerst maar de handdoeken in de was doen, en meteen even de schone was vouwen en nu ik toch de linnenkast induik, meteen even de te kleine kleren er uitvissen.’
Inmiddels vind ik dat ik koffie en een ‘facebook-momentje’ heb verdiend en begeef me richting keuken. Ik heb al ideeën over de nieuw aan te schaffen garderobe voor mijn meiden. Sommigen vinden het problematisch dat er zo hard gegroeid wordt in de eerste maanden. Ik zie alleen maar fijne shopmomentjes!
Voordat ik het kopje daadwerkelijk aan mijn lippen zet, concludeer ik dat het fornuis vies is en dat de keuken in z’n geheel eigenlijk ook wel een rommeltje is.
Zucht.
Nog maar drie uur over om sushi te maken, een taart te bakken, de zolder op te ruimen, de garage leeg te maken, met de honden te wandelen,…. .’
Ik drink mijn lauwe koffie en vraag me af of de meiden mij missen. Ik kom er niet uit of het antwoord daarop ‘ja’ of ‘nee’ moet zijn. Ik vraag me af of ik hen vandaag gemist heb en ook daar kom ik niet uit. Het valt me op wat een luxe het is om op een keukenstoel te zitten, met een lauw kopje koffie zonder ranja die van de tafel druipt en zonder kleine mensjes die helemaal van jou afhankelijk zijn en je soms met van die vragende ogen aan kunnen kijken.
Nog maar tweeënhalf uur, ik geef het op. Ik ga met de honden wandelen en sushi bestellen.