Plopperdeplop!

Plopperdeplop, het zit er weer op.

Mijn vakantie is voorbij; tijd om uit te rusten en bij te tanken op mijn werk. 

Ik verheug mij op toiletbezoeken waarbij ik in mijn eentje in een afgesloten ruimte ben, op warme (misschien wel lekker hete) koffie, op vijf aaneengesloten minuten waarin niemand mijn naam of koosnaam (mama) zegt, roept of gilt. Ik verheug mij erop om volwassen mensen met een woordenschat groter dan 2000 woorden te spreken en een gesprek met hen te hebben zonder dat ze gaan stampvoeten of aan mijn lijf of kleren pulken. Dat zou in theorie overigens ook met manlief kunnen, mits we de kinderen buiten een straal van 500 meter hebben.

Ik verheug mij op ritme en regelmaat (ik gedij niet zo goed op lummelen), op mensen die ik niet als een kampioen hordelopen naar het potje hoef te zeulen, op mensen die een echt ijsje van een plastic ijsje kunnen onderscheiden en op de momenten waarop ik even mijn normale stem opzet zonder dat er zich drie criticasters om mij heen verzamelen om hardop te overleggen hoe boos of stom ik ben. 

Ik ga de komende weken lekker aanschuiven bij groepjes die met mij erbij uit een even aantal mensen bestaan, want ik merk dat het derde en het vijfde wiel aan mijn wagen lek zijn. Ik ga aan tafel zitten bij mensen die niet op tafel willen klimmen of van tafel weg willen rennen. Ik ga de komende week lekker gezond eten, alleen koffie/thee/water drinken, en af en toe op een stoel zitten om ins blaue hinein te staren of de kans benutten om mijn to do-lijst wel af te kunnen vinken.

De werkvoorpret zit ‘m er ook in dat ik niet bang hoef te zijn dat mijn ‘kinderen voor een uurtje’ van iets hoogs afvallen of daar juist opklimmen, keutels leggen die ik de hemel in mag te prijzen, in hun broek plassen, hele druiven eten of te veel ongezonde dingen eten. Dat doen ze wel,… maar ik hoef er dus niet bang voor te zijn, daar hebben ze meestal een eigen mama voor.

Aan zo’n werkperiode zitten wel wat kleine nadelen hoor, het gras is hier heus niet groener dan bij de buren. Ik moet namelijk elke avond verplicht voor zorgen dat iedereen startklaar is voor de ochtendrace. Het belangrijkste daarbij is dat mijn bloedjes niet naakt en zonder honger de dag doorkomen. Ook verwachten een heleboel mensen je op hele precieze tijdstippen. Nu houd ik echt van dit ritme en deze verwachtingen, maar dan moet de logistiek natuurlijk wel met militaristische precisie plaatsvinden. 

Het laatste nadeeltje is dat ik de kleine vakantiepretletters enorm mis als ik dus aan het relaxen ben op mijn werk. Als de dood ben ik, dat ik iets hilarisch, groots, moois en meeslepends mis, of dat een ander mijn muppets een kusje geeft op een zere knie, of erger, dat een ander mijn loeders troost bij pijn en verdriet. Nu doen ‘die anderen’ dat natuurlijk helemaal prima, maar ik haat het wanneer ik een foto krijg van een mijlpaal in plaats van dat ik het met eigen ogen zie.

Maar toch: morgen een dag zonder rondrennende, door elkaar krijsende mini’s. Dat ik op mijn werk minder populair ben dan thuis, neem ik graag voor lief.

Plopperdeplop, het wordt weer top!!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *