Nou, hey, dag hoor,….

Naast mama ben ik ook collega. Voor het gemak probeer ik beide rollen niet tegelijkertijd aan te nemen, behalve tijdens kraamvisite.

Door middel van het geboortekaartje nodigde ik collega´s met wie ik nauw samenwerk uit. En een paar collega´s die verrassend veel betrokkenheid hadden getoond bij mijn zwangerschap besloot ik ook een kaartje te sturen.

Eén collega bleef me verbazen. Schuchter belde hij of hij de kleine man misschien een bezoekje mocht brengen. Uiteraard mocht hij dat (anders had ik geen kaartje gestuurd,…) en de afspraak werd gemaakt.

Daar stond ie.

Cadeautje in z’n hand en al gesticulerend en articulerend een verhaal vertellend over mijn woonplaats, terwijl hij nog op de deurmat stond. Alles in huis kreeg oprechte aandacht. Manlief, huisdieren, meubels, boeken,… niets of niemand voelde zich tekort gedaan.

Het piece de resistance was natuurlijk mijn zoon. Collega ging er voor zitten en mijn zoon werd bekeken en het moederschap werd beschouwd.

In de cadeauverpakking bleek een houten hondje te zitten. Of ik het wel mooi vond? Ik kreeg het verhaal van de prachtige winkel te horen waar hij dit beestje gekocht had. En een verhaal over houten speelgoed in de opvoeding. Later vernam ik dat het hondje pas na wat intercollegiaal overleg was aangeschaft.

Het hondje werd het lievelingsspeelgoed van mijn zoon. Hondje moest mee wandelen, hondje moest bij de ‘echte’ honden in de mand en eigenlijk moest hondje gewoon altijd in de buurt zijn.

Hondje had wel een mankementje dat zo op het eerste oog niet opviel. Zijn koppetje was wat te zwaar en ergens in de productie had ie een zwak stukje opgelopen. Het gevolg was dat hondje af en toe z’n hoofd verloor. Geen probleem hoor, lijmen we bij ons thuis gewoon weer aan het rompje vast. Na de eerste plakpoging had het hondje wel een wat zichtbare handicap opgelopen, want hij kon alleen nog maar recht vooruit kijken.

Weer terug op mijn werk bleef collega oprechte belangstelling tonen voor mijn zoon en mijn moederschap. Toen ons gezin werd uitgebreid met nog twee iniminie’s somde hij het hele rijtje namen elke werkdag op. Als moeder voel je vaak een oordeel in een vraag. Ik tenminste,… Deze collega velde nooit een oordeel, uitte nooit zijn gedachten of gevoelens maar gaf je het gevoel dat je goed bent zoals je bent. Hij antwoordde in verhalen.

Dan wel die verhalen met van die moeilijke woorden. Waarbij ik dan ijverig knikte en zo gauw het kon een woordenboek indook om de betekenis op te zoeken.

In ons meest recente gesprek vertelde hij zíjn verhaal. Hij hoorde wel een piep maar geen ‘dif-ton-gen’. Hij vond het allemaal niet zo leuk meer en vermeldde ‘en passant’ dat sommige van zijn taken overgenomen waren door bijvoorbeeld ‘YouTube’. Hij drukte me daarnaast op het hart om maar goed van mijn mooie kindjes te genieten.

Een paar dagen later bleek dat ook zijn hoofd te zwaar was geworden, te vol of misschien wel te leeg.

En die paar dagen later wilde ik dat ik zijn verhaal niet alleen had gehoord, maar dat ik ook beter had geluisterd. Want hij was bepaald niet van hout. Mijn lieve collega, erudiete (ja, die betekenis heb ik ook opgezocht) man,…. Waar ik hem soms wat lang van stof vond, was zijn verhaal opeens veel te snel afgelopen.

En die paar dagen later denk ik vooral in ‘diftongen’. Had ik nog een paar bladzijden aan zijn verhaal kunnen lijmen? Nee. Had ik zijn verhaal wat warmer kunnen maken? Misschien.

Hey, nou, dag hoor,…