De kinderopvang heeft groeipijn

Het is alsof de plaatselijke SRV-bus opeens in handen is van de Albert Heijn doordat iemand het blauwe logo op de zijkant van de gammele bus heeft geschilderd. De medewerkers mogen blijven en weten nog steeds precies wat je nodig hebt, ze kennen de ingrediënten van je feestmaal maar ook je allergieën en je chocoladeverslaving waar je liever niet iedereen over inlicht.

Onze dorpse kinderopvang is voor de zoveelste keer overgenomen, voor de outsider is er een nieuw logo op de ramen geplakt en daar lijkt het bij de te blijven. ‘Alles blijft bij het oude, hoor mevrouw. Dezelfde gezichten, dezelfde locatie en natuurlijk  minstens dezelfde service. De organisatie op de achtergrond is alleen professioneler, efficiënter en gaat meer met de tijd mee.’ 

….  

Nu draai ik al een tijdje mee als moeder in kinderopvangland en al die jaren heb ik al zitting in de oudercommissie die zich sterk heeft getoond tijdens een dreigend faillissement, overnames, wachtlijsten, planningen en programma’s. Gelukkig werden wij altijd serieus genomen en met veel menselijkheid en begrip benaderd. De managers hadden oog voor de kleinschaligheid van ons pittoreske dorpje, de samenhang van het dorp en hun belangrijke rol van betrouwbare opvang in dat dorpje in de Achterhoek.

Maar nu is het SRV-gevoel definitief vertrappeld door de logheid van de nieuwe organisatie. Er gelden landelijke protocollen die worden opgesteld naar randstedelijke maatstaven en problematiek, de spontaniteit is in de kramp geschoten na een verschrikkelijk ongeluk en het personeel dat wordt aangenomen heeft geen raakvlak meer met kinderen. Zo moest ik uitleggen wat ‘slechts een kwartiertje buiten wachten’ met twee peuters inhoudt.

Uitstapjes moeten volgens protocol beschreven worden door een locatiemanager en goedgekeurd worden door iemand hoger in de organisatie, die nog nooit voet heeft gezet in ons kneuterdorp. Dat heeft als gevolg dat de route naar de buurtsuper uitgekamd wordt door iemand die zich niet kan verplaatsen in het perpectief van een kind. Dat het maanden duurt voordat de kleine boswandeling van hoger hand goedgekeurd is, want elke teek en elke bes moet in kaart gebracht worden. Ondertussen komt er wel een pedagogische coach op de locatie meekijken. Een vers afgestuurde professional die nog precies weet wat je allemaal met SPSS kan doen en die resultaten braaf doorstuurt naar GGD en andere meekijkers in dit land. Ze vertellen de ervaren en ook goed opgeleide pedagogisch medewerkers wat zij observeren en wat er anders kan.Ze vertellen hen niet hoe het het flitsende oudersysteem werkt, waardoor het leven misschien wel makkelijker wordt.  Dat dit allemaal geld kost voor de simpele ouder die gewoon fijn wil werken en op zoek is naar gezellige en veilige opvang, wordt professioneel terzijde geschoven. Zo kregen we als oudercommissie een formulier waarop we konden aankruisen of wij het eens waren met de tariefsverhoging. We hebben veel gelezen, er ons in verdiept, heldere argumenten gebruikt bij onze afwijzing en wat krijgen we terug? ‘Bedankt voor uw moeite maar we leggen het advies naast ons neer.’

We betalen nu voor de linksdraaiende, organische, veganproof en volledig biologische smeerseltjes op het gluten- en volkorenvriendelijke bammetje van onze kids. We betalen voor de pedagogische coach waardoor iedereen zich tekort voelt schieten en waarvan alleen de GGD gelukkig wordt. We betalen nu voor de luchtzuivering die volgens protocol vast eerdaags wel ergens geplaatst gaat worden, want uitstapjes naar de verse buitenlucht worden voorlopig niet goedgekeurd maar wel aanbevolen. We betalen voor de kansarmere kinderen uit de randstad. We betalen voor afnemende flexibiliteit. We betalen voor een halve tweeling op de wachtlijst. We betalen gelukkig ook voor de vergeten groenten van de groentejuwelier die lekker in de groentesafari opgenomen worden. Gelukkig mogen de groenten dus nog wel op safari,…..

Een ‘small step(s)’ voor de organisatie betekent een ‘giant leap’ voor ons dorpje.