De gepersonaliseerde slingers zijn binnen, de cadeaus bijna ingepakt, de traktatie behoeft nog maar een uurtje geknutsel en de film in mijn hoofd is al een paar dagen geleden gestart.
In die film zie ik mezelf met een enorme dikke buik. Ik ben op controle bij de gynaecoloog en hij stelt voor om agenda´s te trekken om de tweeling in 3D te gaan bekijken. Na afstemming met de kinderarts en de indeling van de operatiekamers wordt DE datum geprikt. Ik piep nog dat dan een kindje in onze vriendenkring al jarig is, maar dat blijkt met een heel risicovolle tweelingzwangerschap geen argument om een ander datumpje te prikken.
Voor het eerst moest ik huilen. De zwangerschap die me al weken te veel was en pijn deed, de spanning over de geboorte, maar ook de ontlading dat het tot en met week 36 in ieder geval goed was gegaan, alles kwam er uit. De gynaecoloog keek me wat verrast aan, ik was namelijk die vele controles daarvoor niet zo emotioneel geweest (er vielen alleen maar buitjes in een piepklein kamertje waar mijn bloeddruk werd gemeten door verpleegsters met zo’n begrijpende blik).
De avond voor de opname was wat onwerkelijk. De verjaardag voor onze meisjes was voor de dag erna gepland en dan zit je dan,… alvast verjaardagsslingers ophangen zou ook voorbarig zijn.
De dag erna ging die verjaardag helemaal niet door. Ik besloot namelijk een dubbel OK-team af te zeggen omdat ik het toch wel op de natuurlijk manier wilde proberen (dat had ook wel gekund omdat de meisjes die dag goed lagen). Een complete en vooral dure OK- bezetting kon fijn een uurtje hun administratie bij gaan werken.
Er werden wat nare kunstgrepen uitgevoerd en de verwachting was dat ik de dag erna wel een tweeling op de wereld zou zetten. De ochtend erna besloot ik (na veel wikken, wegen, gesprekken en gedoe) dat ik toch een keizersnee wilde. Er moesten daarvoor wat zaken geregeld worden: er moest een OK vrij zijn, een gynaecoloog, een anesthesist, het liefst twee kinderartsen, twee crashcarts, twee teams om de baby’s na de geboorte onder hun hoede te nemen en nog meer onmisbare mensen. Dat duurde een uurtje of acht.
En na weer een fysiek nuchtere en emotioneel allesbehalve nuchtere dag, werd de tweeling geboren. Een spannende geboorte met een spannende nasleep.
Nu een jaar laten, speelt deze film in mijn hoofd en word ik er melancholisch van. Nooit meer baby’s in mijn buik, nooit meer borstvoeding geven, nooit meer met kruiken slepen, nooit meer een kraamverzorgster, nooit meer een dikke buik (alhoewel, die onderhoud ik nog wel een beetje) en vooral: nooit meer die kleine voetjes en elleboogjes tegen mijn ribbenkast.
Een jaar is omgevlogen samen met twee vrolijke, gezonde en ontzettend lieve meisjes (en ook met manlief en grote broer natuurlijk).
En dat gaan we vieren!
Vieren met familie, heel veel lachjes, cadeautjes, slingers en hier en daar een traantje. En hopelijk nog heel veel nieuwe delen van deze prachtige film!