Tag: vakantie

Geplaatst op

School aan, vlag uit

Kleuter is vandaag voor het eerst na de zomervakantie weer naar school. Ik zie op social media huilende moeders of moeders die met een groot glas wijn onder de gestreken vlag staan.

Ik hang daar een beetje tussenin. Geen tranen, geen wijn, geen vlag,… nou ja, misschien wel zo’n vlaggetje op een prikker.

Het betekent aan de ene kant dat het ‘wekkerzetten’, broodjes smeren, fruit hakken, melkgieten, ranja lengen, kleren klaarleggen, gymschoenen zoeken, kleuter opjagen, ontbijtrecords vestigen, kleuter vastsnoeren, zo snel mogelijk vergeten item pakken, parkeren, kleuter in toom houden op het schoolplein, afwachten hoe de afscheidsceremonie verloopt die dag, snelwandelen de school uit en dooooorrrrr,…. weer begint.

Het betekent aan de andere kant dat het thuis een stuk rustiger is doordat de kleuter even uit de groepsdynamiek is. Ik kom aan het huishouden toe, ik hoor 33 procent minder ‘mamamamamamamaaaaaaaamaaaaaaaaa‘ en ik heb een kontje minder om speelgoed achter op te ruimen.

Maar wat ik het allerfijnste vind, is dat ik weer een beetje meetel. De sportclubjes, collega’s, appgroepjes, deurbel en social media gaan weer ‘aan’.

Ik heb momenteel weinig tijd voor vrienden doordat we zo flexibel als een houten deur zijn in tijden en lokaties. Als we dan eindelijk een afspraak hebben, blijft het meestal bij een heuse ‘meet & greet‘. We kussen hallo, we bekijken hoe we achter onze kinderen aanrennen en vooral hoe we omgaan met kleine conflicten en ander leed en we kussen gedag. Als we thuis zijn, dan kan je altijd een appje van mij verwachten met alles wat ik had willen vertellen.

In vakanties lijkt er ook nog eens soort code te zijn die ik nog niet helemaal snap: we storen een ander niet, in de vakantie zijn we geen vrienden, collega’s of sportgenoten.

Kom maar door, laat mij maar ‘lekker druk’ zijn met berichtjes. Op die manier kan ik ten minste nog een beetje ‘social’ doen.

Mensen die klagen dat ze helemaal gek worden van alle appgroepjes vind ik net zo pedant klinken als mensen die zeggen dat ze echt superveel zin hebben in een ordinaire frikadel na al dat luxe eten in de vakantie.

Gelukkig bracht ik dus vanochtend kleuter weer naar school (hij had er zelf ook weer zin in) en gelukkig gaat ‘social’ weer aan.

Toch de vlag maar uithangen,….

 

Geplaatst op

Vakantie – deel 2

De meivakantie is inmiddels al een paar dagen oud. Ik ben het dubbele aantal dagen ouder. Vooraf werd mij (gelukkig) vaak een prettige vakantie gewenst, maar tegenwoordig staat dat gelijk aan dat je mij een prettige workout met drie personal trainers wenst.

Ik verheug mij wel elke keer op vakantie. Dat komt omdat mijn onderbewustzijn dan tegen beter weten in signalen van aankomende ontspannenheid, afvinken van todolijsten, vrijheid, uitslapen en dat soort gekkigheid doorstuurt.

In werkelijkheid begonnen we op Koningsdag: zo rond etens- en middagslaapjestijd begonnen de dorpse festiviteiten. Na de aubade (kleuter zong nu wel mee), bloemschikken (peuters droegen voor het eerst bij) en het ballon oplaten (iedereen liet los) raceten we naar het dorpspleintje om zo snel mogelijk aan eten te komen. Alhoewel; eerst even op het springkussen. Oh, even kletsen met die en die, peuters willen los, dansen, ieder een andere kant op lopen, man houdt kleuter in de gaten, we veroveren ternauwernood een halve biertafel en manlief haalt eten. Peuterdochter valt op de valreep. Nou ja, niet op de valreep maar met haar gezichtje op de punt van de houten bank. De driekleur onder haar oog kleurde al snel net zo mooi als het geschminkte vlaggetje op haar andere wangetje. Ik denk dat het tegen Bevrijdingsdag wel geloofwaardig geel is dat we kunnen spreken van het vuur van de fakkel.

Zaterdag is een ‘we doen lekker niks’-dag, wat inhoudt dat ik de hele dag achter mijn personal trainertjes aanloop en ik daarbij de ‘buk-buikschuifonderdebank-sta-op-struikelovereenkind-loopnaardekast’-oefeningen een paar honderd keer doe. Het weer werkt ook niet mee, ik kijk de hele dag naar de ongeklaarde klussen en ik voel mij wat gevangen in huis.

Vandaag is ook de dag dat de lieve peutertjes in de ‘terrible twos times two’ -modus zijn geschoten. Ze gaan geen enkele uitdaging uit de weg en ze kietelen aan al mijn grenzen. Kleuterzoon wil laten zien dat hij daar ook nog heel goed in is, dus hij probeert de boventoon te voeren onder luid gezang van het zelf gecomponeerde ‘piemellied’.

Elke dag verzin ik een uitvlucht (ik noem dat ‘uitstapje’ in het bijzijn van normale en geduldige ouders).  Zaterdagavond is mijn ‘wandelavond’, suffer kan het niet klinken, maar ik beweeg in goed gezelschap, klets, zie natuur en vooral geen kinderen.

Zondag was de uitvlucht niet zomaar verzonnen. Gelukkig begon er om vier uur ’s middags nog een kinderfilm. Ik heb snel kleuter ingeladen, man achtergelaten met de puberpeutertjes, kaartjes en een hele grote bak popcorn besteld en genoten van een film die ik zelf nog leuker vond dan kleuterlief.

Maandag is een helse workout! Vluchten was ook niet mogelijk. ’s Avonds heb ik heerlijk de hond uitgelaten. Dat dit ooit nog het hoogtepunt van de dag zou worden,…

Op dinsdag zijn de kinderen naar het kinderdagverblijf. Even rust voor mijn lijf en vooral voor mijn humeur. Maar wat jeukt daar? Oh ja, het is dat schuldgevoel dat knabbelt aan mijn geweten. Omdat ik een zwaar gemoed krijg als ik te veel geniet op een kinderloze dag, ga ik als een gek de zolder en andere kamers opruimen. Vooral dingen van de longlist afvinken.

Manlief zwaait een paar keer vrolijk zijn ‘ik-ben-werken-zwaaitje’. Ik vermoed wel dat ie doorheeft dat ik het best een beetje zwaar vind (wellicht doordat ik elke kans benut om met de hond te gaan wandelen) dus hij geeft aan wel wat vrij te kunnen nemen. Ik weet niet hoe snel ik een uitvluchtje moet verzinnen.

Op woensdag gaan we naar een restaurant waar allerlei binnen- en buitenactiviteiten zijn. Het is niet druk, wat betekent dat wij al onze kinderen (dat is even wennen) los kunnen laten in het binnenspeelparkje en dat wij gewoon warme koffie kunnen drinken en kunnen blijven zitten van de eerste tot en met de laatste slok. Ik ben verbaasd en besluit meteen hier elke vrije ochtend naar toe te gaan: koffie, wifi, kids happy,…

Het weerbericht voor de rest van de vakantie ziet er een stuk vrolijker uit en een outdoor bootcamp is humeurtechnisch veel beter dan een workout binnenskamers.

Ik zie het steeds zonniger in!

Prettige workout!

Geplaatst op

Herfstvakantie

´Gelukkig heb ik binnenkort herfstvakantie´

´Die eerste schoolperiode levert best veel nakijkwerk op, maar gelukkig heb ik binnenkort herfstvakantie, dan kan ik al mijn schoolwerk inhalen.´

´Het huis heeft best veel achterstallig huishoudelijk werk, dat is een mooie klus voor in de herfstvakantie.´

´Oh ja, ik kan gelukkig binnenkort alle kleren van de kinderen uitzoeken, de tweeling kan je namelijk zien groeien en ze knappen zowat uit hun kleren.´

´Als ik dan die kleertjes heb uitgezocht, dan heb ik ook lekker de tijd om een nieuwe garderobe voor de kinderen, en voor mezelf, bij elkaar te winkelen.´

´Onze tuin en beestenhokken moeten nu echt wel winterklaar gemaakt worden.´

De herfstvakantie is begonnen en ik probeer in elk vrij moment mijn stapel nakijkwerk weg te werken. Daar heb ik minstens een slapende tweeling en een rustige kleuter voor nodig. Dat geldt niet alleen voor nakijken maar eigenlijk voor alles op mijn ellelange to-dolijst. Dat slapen gebeurt ongeveer tussen twee en vier uur ’s middags en tussen zeven uur ’s avonds en zeven uur ’s morgens, als we heel veel geluk hebben. Die uren heb ik ook nodig om de dagelijkse chaos weg te werken die we in de wakkere uren veroorzaken.

Kleuter is deze week naar school want onze vakanties zijn gespreid. De tweeling is lekker thuis, behalve op dinsdag en donderdag, want ik laat mooi de opvangdagen doorgaan.

Tussen het zorgen, spelen, wassen, drogen en strijken door, is het mij gelukt om de kinderkledingkasten uit te mesten. De tweeling hielp goed mee: ze trokken alles al voor mij uit de kast. Nu dit punt op mijn to-dolijst is getackeld, vind ik het ook tijd voor winkelen. Aangezien ik mijn slag wil slaan in zo’n heel grote voordelige winkel en deze winkel niet om de hoek is, besluiten manlief en ik er ‘een dagje’ van te maken. Een ‘dinsdagje’: winkelen, uitgebreid lunchen en even voelen wat je voor het kindertijdperk voelde. De buit heb ik daarna meteen ontlabeld, gewassen, gevouwen en in de kast gelegd. Deze vrije dag is goed én leuk besteed!

De vakantieweek leek mij ook een uitgelezen moment om mijn sociale contacten te onderhouden. Ook waren we uitgenodigd voor een huwelijksfeest. Al mijn avonden waren dus efficiënt gevuld. Ook de sociale contacten van de peuter werden deze week onderhouden, want mama heeft immers herfstvakantie. Elke vrije middag komt er dus gezellig iemand spelen bij ons thuis.

Op mijn vrije donderdag worstel ik mij door de resterende stapel nakijkwerk.

En de rest van de week gaat het leven gewoon z’n gangetje. Aan het einde van mijn herfstvakantie is er weinig minder troep in huis, ziet de tuin er nog hetzelfde uit, de beesten zitten nog met hun pootjes in de modder, de zolder is nog voller (ik heb er de te kleine kleertjes aan toegevoegd), de vakjes in mijn bureau zitten nog steeds overvol en mijn gedownloade boeken staan nog steeds niet op mijn e-reader.

Gelukkig is het eigenlijk ook weer zo kerstvakantie.

Geplaatst op

Vakantie, genieten!

Het is zomervakantie en doordat ik in het onderwijs werk, mag ik daar bijna zes volle weken van genieten.

Nu wil ik echt niet klagen maar ik heb zo´n hekel aan het woord genieten. Niet dat ik `het genieten´ niet graag bezig, maar ik heb een hekel aan hoe het woord wordt toegepast.

´Dat wordt genieten´, ´vergeet niet te genieten´, ´echt genieten´,… Het lijkt inmiddels op een opdracht, een bevel of iets waar je je schuldig over moet voelen als het er niet is. Voor mij zit het genieten in een moment opgenomen. Soms herken ik het achteraf, als ik de kleine minpuntjes (die akelige wesp) van dat moment ben vergeten.

Zo zoefde ik laatst met mijn bakfiets volgeladen bergafwaarts, met de wind om mijn oren, met de niet al te felle zon op mijn gezicht en met mijn lijf dat even niet duizelig was. Daarbij hoorde ik andere fietsers zeggen: ‘Oh kijk! Wat schattig.’ (Dan hebben ze het niet over mij hoor, maar over de lachende, prachtige inhoud van mijn bakje.) En toen besefte ik, op het moment zelf, dat ik aan het genieten was.

En dan de maatschappelijke verplichting om van je vakantie te genieten. Ik krijg de mooiste foto’s van voorgenomen vakantieadressen geappt, ik krijg live verslag van mooie, verre landen, ik zie strakblauwe luchten, zon, zee en strand. En laten we de social media niet vergeten: ik zie alleen maar knappe mensen, slanke mensen, lachende mensen, sportieve mensen (alle soorten waarop ik tekort schiet) en teksten zoals ‘echt genieten hier met z’n allen’. Wij hebben onze kapotte stacaravan in Biddinghuizen maar even niet op social media gedeeld.

Het lastige aan vakantie is, vind ik, dat andere mensen ook vakantie hebben. Leuke afspraken zijn niet te maken want iedereen is het land uit. Ik heb meer pijn doordat mijn fysio er ook een paar weken tussenuit is. Mijn ontspanning vind ik in mijn wekelijkse dansles, maar de dansschool is natuurlijk ook gesloten. En dit jaar is het heerlijke weer ook tijdens mijn vakantieweken naar Spanje vertrokken.

Mijn kinderen gaan tijdens de vakantie wel ‘gewoon’ naar de opvang. Om mijn schuldgevoel daarover te compenseren, ga ik als een idioot aan het werk in het huishouden om alles wat ik heb laten liggen weer een beetje bij te werken. Verder gebruik ik die tien vrije dagen voor een broodnodig kappersbezoek (oh help, ik doe wat voor mezelf) en probeer ik wanhopig wakker te blijven na een slapeloze week door een nachtelijk huilende tweeling. Op de enige kinderloze dag die ik samen met manlief kon invullen gaat manlief door zijn rug.

Na week vijf ben ik zo van de leg, dat mijn (vele) zegeningen niet zo hard meer meetellen en dat ik zomaar als een ware plofkip door het leven ga. Mijn geduld is op en mijn gemoed is overvol. Ik ben nog vatbaarder voor kritiek en mijn zelfvertrouwen heeft een lastminute geboekt naar Timboektoe.

Nog één week en dan zit iedereen weer op zijn plek, lekker na te genieten van de vakantie.