Heel vaag kleurt de zwangerschapstest blauw. Met mijn broek spreekwoordelijk op mijn enkels ren ik naar mijn man. Heel mijn leven dacht ik dat dit het meest romantische moment van mijn leven zou zijn, maar dit bleek iets minders waar. De reactie van de aanstaande papa: ‘Tja, zo’n ding moet toch echt wel duidelijk aangeven dat je zwanger bent, eerst maar eens zien, dan geloven.’ Al mijn vezels gillen ‘ZWANGER’, nu de papa nog overtuigen. De volgende ochtend sluip ik door de drogisterij en moffel een zwangerschapstest in de handen van de verkoopster. ‘Deze graag.’ In de bijsluiter staat zoiets als; ´als is de streep nog zo vaag, binnenkort trappelt er hoogstwaarschijnlijk een baby tegen je maag.´
Nog een keer onhandig over zo´n test geplast en er verscheen direct een vage streep. Ik was compleet in de war. Duizenden gedachten en gevoelens buitelden door mijn lijf en leden. Mijn man zijn reactie:
‘wielen’
Met een meetlintje werd de achterbank van mijn kekke scheurmobieltje opgemeten, de maten van een maxi-cosi in een familyfix werden gegoogeld en de conclusie werd snel getrokken: ‘Te klein.’
Zodra de baby beentjes zou krijgen die uitstaken, zou de voorstoel zo ver naar voren moeten dat mijn man er niet meer bij in zou passen, of ik niet meer, of de baby.
Ik geloof dat ik eerder nieuwe wielen had dan dat mijn huidige peuter überhaupt beentjes had.
En terwijl mijn hormonen steeds meer huishielden en mijn gedachtestroom zelfs mijn dromen nodig had, ging manlief op voor de volgende missie.
‘wielen’
Want de baby moest stijlvol, comfortabel en makkelijk wendbaar vervoerd worden. Hij heeft uren op internet doorgebracht. Nu heeft manlief een hele goeie smaak hoor, dus het enige punt van discussie was: het aantal,…
‘wielen’
Het zijn er vier geworden en binnen drie jaar had onze peuter meer wielen in huis dan menig fietsenmaker.
En toen werd ik weer zwanger,…. Een tweeling,….
Gelukkig was daar het vertrouwde verwerkingsproces voor mijn man±,…. Meetlintje, googelen, nieuwe auto, kekke wandelwagen,…