Kleuter des huizes voelt zich al een hele vent. Hij regelt, hij bestuurt, hij ziet, hij overwint. Dit betekent dat we onze kleuter ook steeds meer los moeten laten. ‘Tuurlijk mag je nog even terug naar de speeltuin, maar als het eten wordt gebracht, kom je meteen aan tafel zitten.’ De speeltuin is uit het zicht en wij leren vertrouwen dat hij zich inderdaad wel redt (na eerst een risico-inventarisatie te hebben uitgevoerd waar menig bouwbedrijf jaloers op is).
De peutermeisjes hebben uiteraard nog hulp nodig, al kunnen ze steeds meer kleine ‘taakjes’ uitvoeren. ‘Brengen jullie de boekjes naar de kast?’, en hop, daar gaan ze. Het is voor ons nog even wennen dat ze steeds meer gaan begrijpen, omdat ze toch een beetje ‘onze baby’s’ blijven. Aan de andere kant heb ik van de eerste opvoedpoging geleerd dat je de interesse in opruimen en helpen niet onbenut moet laten. Dus ruimen de peuters alles op, blokje voor blokje, boekje voor boekje, en staan wij enthousiast aan de zijlijn.
Tot zover gaat eigenlijk alles volgens het boekje (denk ik, want ik heb dat boekje niet gelezen, zelfs nog nooit ergens kunnen bestellen).
En dan komt de werk-/school-/kinderdagverblijfochtend,…..
De zelfstandige peuter:
‘Mama, ik wil dat jij mij deze ochtend weer eens aankleedt, het is al zooooooo lang geleden dat iemand mij aangekleed heeft,…’
‘Mama, ik heb nu geen zin om mijn eigen crackers te smeren hoor. Als ik er boter op smeer dan breken ze en daar heb ik nu echt geen zin in,…’
‘Mama, de afstandsbediening ligt precies waar ik er niet bij kan, dus jij moet de televisie aanzetten.’
Mama, help je mij met eten?’
Zelf sta ik in de modus ‘snel en nog net niet geïrriteerd, wil graag eerst koffie’ en daarbij ben ik ’s ochtends ook niet bepaald een prater.
Elke keer als ik mijn kopje onder het espressoapparaat wil zetten, krijg ik een opdracht van mijn kleuter. Hij kan het blijkbaar alleen allemaal zelf op momenten dat het niet handig uitkomt.
Als het dan toch gelukt is om wat ochtendcalorieën weg te werken en ik mijn opstartkoffie heb gedronken, ga ik het peuterduo aankleden.
‘Mama,… sok,… mooi,…. Neeneeneee,… selluf aankleeju,…..’ (x2)
Verwoede pogingen worden ondernomen om zelf sokken aan te trekken. Als ik het even laat gaan dan mag ik het overnemen. Gelukkig zat er een beetje geduld in mijn koffie, zodat ik mij daar de rust voor gun.
‘Mama, haren, kammuuunnn,… ikke’ (x2) ‘Tuurlijk schatje,… maak jij er maar een mooie bloempot van’
‘Neeneenee, ikke eten,…’
Ze trekken nog net niet zelf een schone luier aan.
Als we dit ochtendritueel hebben afgewerkt, moet het stel nog de auto in. Kleuter vergeet op ochtenden met haast spontaan waar zijn stoel staat en hoe de gordel werkt. Peuterduo wil zelf in hun stoel klimmen (waag het niet om ze te helpen want dan denkt de buurt minstens dat het brandalarm afgaat) en ruziet eerst nog zelf wie in welke stoel mag.
Als ik dan iedereen redelijk op tijd en voldoende verzorgd heb afgeleverd, race ik naar mijn werk.
Daar drink ik eerst een kopje koffie met mijn blik op oneindig.
Even ‘mezelluftijd’