Ziek

Drieënhalf jaar geleden toonde ik vol trots mijn vers afgebakken baby aan de wereld. Ik was moeder geworden en het leven zou vanaf dat moment alleen nog maar leuk(er) zijn. Iedereen in mijn omgeving beaamde dat volmondig en slaakte, net als wij, kreetjes van bewondering.
Ergens op de achtergrond hoorde ik overigens wel mijn buurvrouw mompelen: ‘Nu kun je nooooooit meer ziek worden.’

Ziek wórden blijkt echter wel te kunnen, sterker nog: dat wordt met een kind nog veel makkelijker. Ziek zíjn, dat is een onmogelijke missie. Je kunt niet meer onder je wolletje gaan liggen wachten tot de bacteriën het pand verlaten hebben. Daarnaast ben je in een gezin vaak gezellig samen ziek.

Als de ziekte net uitgebroken is en de koorts nog torenhoog, dan lukt dat samen ziek zijn en op de bank of in bed hangen nog prima. Vol zorgen en buikkrampen en/of snot, hang je een beetje rond met je kindje. Maar dan,… Zo snel als je kind ziek wordt, zo snel knapt ie ook weer op. In ieder geval een stuk sneller dan jij.
En dan heb je te maken met een kindje dat niet meer zielig op de bank hangt, maar ook nog niet helemaal beter is. Dat is op z’n zachtst gezegd bewerkelijk. Bij mij in ieder geval wel. Hij zit zichzelf enorm in de weg, wil van alles, maar heeft er eigenlijk de puf nog niet voor.

Jij wordt dan met je zieke lijf het animatieteam van de thuiscamping. Puzzeltje maken, oh sorry schatje, mama moet even naar de wc. Toettoet autobaan, oeps nu moet ik echt rennen naar de wc, maken. Kleuren, mama moet nu echt even liggen. Autootjes sorteren, sorry schatje, ja, weer even naar de wc.
Wat me ook opgevallen is, en dat had mijn buurvrouw er niet bij gemompeld, dat dit altijd gebeurt als je je wekenlang verheugt op een uitje samen met manlief. Of als je, zoals ik, net een week aan het werk bent na je verlof. Ook zo rond de kerstdagen schijnt de ziekenboeg een populaire bestemming.

En nog wat, we wonen buitenaf in De Achterhoek. Deze regio heet natuurlijk niet voor niks zo. Voor de rest van Nederland die zich hier niets bij voor kan stellen: soms zie ik dagen geen mensen langs mijn huis komen, files bestaan niet, stoplichten zijn een bezienswaardigheid en de AH, de pizza-/shoarma-/frites-/ sushi- en andere delicatessenzaakjes bezorgen hier NIET aan huis. Hier geen mannetje dat de boodschapjes tot in de keuken aflevert. Hier overleven we op knakworsten, smac en lammetjespap van houdbare melk.
En als ik in al mijn zelfmedelijden om bovenstaande heb gehuild, gezucht en gesteund, dan klaart alles en iedereen weer op en gaan we over tot de orde van de dag. En dat kan helaas niet iedereen zeggen, dus huil ik weer van blijdschap.
Maar het is waar: als moeder (en als vader is het ook niet handig) kun je nooooooit meer ziek zijn,… 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *