Het lijkt wel of je niet meer op mag merken dat alle mensen en hun bijbehorende meningen anders zijn, zelfs uniek zijn.
Ik ben een softie, durf geen stelling te nemen omdat ik mensen niet wil kwetsen. Daar kwets ik dan vervolgens weer mensen mee, omdat ik niet keihard voor ze opkom en dan trek ik mij terug om mijn geweten rust te geven om vervolgens weer de middelmatigheid in te duiken.
Er is een vijftal uitzonderingen op mijn middelmatigheid hoor, deze mensen kunnen erop rekenen dat ik bikkelhard voor ze opkom. Ik vorm zelf overigens geen uitzondering op mijn middelmatigheid, helaas.
Als moeder van een eeneiige tweeling word ik vaak uitgenodigd voor een potje ‘zoek de verschillen’. Ik ken de verschillen al lang, maar ieder ander gaat er van nature naar op zoek. Mijn meiden zijn genetisch hetzelfde, ze zijn begonnen als hetzelfde bevruchte eicelletje. Ze worden ook nog eens op dezelfde plek en op dezelfde manier opgevoed. Ze krijgen bovendien zo’n beetje hetzelfde te eten en drinken. Als je ze beter leert kennen, dan kan je bijna niet geloven dat bovenstaande juist is. Ze hebben heel veel verschillende karaktertrekken en hun motoriek is behoorlijk verschillend. Is de een beter dan de ander? Welnee!
Het is mensen eigen om op zoek te gaan naar hun eigen identiteit. Wat heb je daarvoor nodig? Juist: verschillen!
Maar nu zit is dus in de knoop met mijn inner-softie: ik durf de verschillen die ik gewoon zie niet meer hardop uit te spreken terwijl ik er echt geen waarde-oordeel aan hang. Ik zie toch dat het pigment per vierkante centimeter huid bij iedereen anders is? Ik zie toch dat een man een man, een vrouw een vrouw, een vrouw een man lief heeft? Ik zie toch dat mensen groter of kleiner zijn dan ik, dat ze een grotere of kleinere diameter hebben? Hoe anders kan ik mijn eigen ik bepalen?
Mijn ik durft dus nu niet meer hardop opmerkzaam te zijn, niet meer het verschil te maken en in alle discussies over bijvoorbeeld onze anderhalvemetereconomie houd ik mij afzijdig. Stel je voor dat ik iemand kwets.
Ik merk op dat de term ‘cognitieve dissonantie’ gebruikt wordt als argument door mensen die wel een duidelijke mening hebben en het niet eens zijn met de stevige mening van de ander. Ik zit ook in dit spanningsveld maar ik hang daar dus in het midden, een beetje te geloven in de goede bedoelingen van al die levende identiteiten en in de vaardigheden van professionals. Goede bedoelingen en vaardigheden die dus ook verschillen van elkaar.
Door mijn tweeling zie ik dat gelijkheid de verschillen juist benadrukt. Ik wens dat ik de verschillen tussen mensen weer mag opmerken, dat ik er van mag leren en dat we dus weer gelijkwaardig worden.
Lieve groet van een moeder van drie verschillende kinderen, een vrouw die houdt van een man, met een hoeveelheid pigment per vierkante centimeter huid die onder het gemiddelde ligt, ook met het aantal hoofdharen per bovenkant hoofd dat onder het onder het gemiddelde bungelt, met een diameter die rond het gemiddelde danst, met een lengte die weer iets onder gemiddeld is en geboren met blauwe ogen en roze voetzooltjes zoals elk individu.
