Geachte meneer Rutte, beste Mark,
Zojuist hoorde ik tijdens het Journaal dat er na 273 dagen witte rook is; de formatie is rond. Van harte gefeliciteerd! Zo vlak voor Kerst, wat een opluchting voor politiek Nederland.
Ik hoorde tijdens datzelfde journaal ook dat het kabinet toch voornemens is om de basisschoolleerlingen een week eerder thuis te laten blijven om te vermijden dat Omikron de Kerst met ons meeviert. De kleine sympathiserende opluchting die ik voelde voor de formatie sloeg meteen om in een benauwd gevoel.
Beste meneer Rutte, ik ben een moeder van drie kinderen in de basisschoolleeftijd en ik geef les in het middelbaar onderwijs. Wanneer mijn kinderen thuis zijn, omdat ze niet naar school kunnen, dan heb ik een groot probleem. De kinderen kunnen niet terecht op de BSO, want daar liggen ze in een personeelskramp, ze kunnen misschien wel opgevangen worden op school (ik heb een vitaal beroep, onthoud dat tijdens het maken van allerlei beleid voor onderwijs) maar daar hebben ze hun hoofd ook niet staan naar onze druktemakers, want ze moeten online lessen verzorgen. Bovendien komen er dan weer allerlei leerlingen in elkaars bubbel die ze tot nu toe zo goed proberen te bewaken.
Ze kunnen misschien wel naar opa en oma, maar ja, die Corona he? De booster is nog niet ingedaald, dus opa en oma vinden het nog niet verantwoord om mijn snotneusjes te entertainen. Ze wachten tot Kerst, want dan zijn ze er weer helemaal klaar voor. Aan de andere kant willen ze ons ook ontlasten, dus blijken opa en oma toch nog in de spagaat te kunnen zitten.
U en uw kabinet hebben nog zo beloofd toen de basisscholen opengingen na de vorige lockdown, dat ze niet meer dicht zouden gaan. Ik snap heus wel dat mijn bloedjes zo’n extra week best overleven, zeker als het in landsbelang is.
Maar ik, Mark? Na elke lockdown moet ik mijn depressieve gevoelens weer de kast in duwen (en dan breng ik het luchtig) en ik heb elke keer meer tijd nodig om weer bij de enthousiaste docent in mij te komen die vroeger eigenlijk altijd de boventoon voerde. Daarnaast voel ik mij verantwoordelijk voor mijn leerlingen, met name mijn examenleerlingen. Volgens de experts hebben ze een achterstand opgelopen (als we de finish wat verleggen, dan is er helemaal geen achterstand, maar dat is een andere discussie) en ik ren mij de longen uit mijn lijf om de leerlingen weer op het juiste punt in de tijdlijn te brengen.
Ik kan dat niet nog een keer!
Ik spreek, vermoed ik, voor een heleboel collega’s met kinderen in de leeftijd van 4 tot 10 jaar. Ik vermoed dat er heel veel papa’s en mama’s ook in de zorg werken. Hoe moet dat toch allemaal?
Een week eerder dicht wordt in de praktijk opgelost met het probleem (want ouderen gaan oppassen) en zorgt voor uitval bij mensen die je juist op de been wilt houden: onderwijs, zorg, alle leveranciers van ons kerstdiner en –gevoel,…
Vanuit de werkelijkheid van de werkende mama’s (en papa’s) wens ik je een gezonde en ontspannen Kerst, Mark.
Ik hoop jij mij ook?
Groet,
Annemarie
Geweldig beschreven hoe het er voor staat. Complimenten!