Het jaar dat twee keer een tweepuntnulversie van zichzelf zou kunnen worden. Een jaar waarin ‘OJ2’ zo leuk past maar ook een jaar dat in letters maar ‘zozo’ voorspelde.
De jaaroverzichten rollen weer binnen via alle sociale en asociale media. Mijn fotoalbum meent ook dat ie weet wat mijn hoogtepunten van het jaar zijn geweest. De foto’s geven mijn agendapunten goed weer en op basis daarvan kan ik stellen dat er mooie dingen hebben plaatsgevonden dit jaar. We startten het jaar met een groot feest, we waren in de eerste weken van 2020 namelijk samen 100 (inclusief kinderen, exclusief hond,… voor de rekenaars). Een gelukkig toeval dat wij ontdekten en dat wij een goede reden vonden om een feestje te geven.
We zijn naar een echt concert geweest van mijn all time favoriete band en we gingen ook nog naar een echte circusvoorstelling met z’n allen (en kwamen toen nog op televisie ook).De tweeling werd dit jaar vier en mocht meemaken hoe het is om echt naar school te gaan. Zoonlief werd al zeven en neemt steeds meer eigen verantwoordelijkheid waardoor de dagen nog gezelliger worden. We gingen ruim twee weken op vakantie en hebben daar de dagen gezellig ingevuld met allerlei leuke activiteiten. We hebben gefantaseerd over verhuizen en over wonen in een sprankelend, modern en spic en span huis met allemaal lieve, gezellige en stille buren en een onderhoudsvriendelijke tuin van waaruit je heel ver weg kunt kijken (we moesten er ook een winnend staatslot bij fantaseren, overigens). We besloten om ons eigen huis verkoopklaar te maken en er dan lekker zelf in te blijven wonen. We hebben ontspuld en ontrommeld zoals dat nu zo hip is. We hebben een dakkapel laten plaatsen en kijken vanuit zolder opeens ook naar dat weidse uitzicht wat we dus al hadden. We hebben intens(er) genoten van uitstapjes, lekker eten buiten de deur en de natuur. We hebben ontdekt dat we de kracht van knutselen, tuinieren en fietsen hebben ondergewaardeerd.
Wat mijn foto’s en agenda niet navertellen zijn de emoties en het stille verdriet dat ik van veel mensen heb gelezen. Natuurlijk gingen we dit jaar niet hardop klagen als we gezond waren, als we niet in de horeca of in de zorg werkten of niet als pakjesbezorger, minister-president of OMT-lid.
We zagen elkaar niet meer in het echte leven, we ontmoetten elkaar online. Als ons het gesprek niet beviel dan hadden we daar opeens de mute- of uitknop voor standby. Waar we in het echte leven niet zomaar ons stille verdriet over tafel schreeuwden (dan zou het trouwens ook schreeuwend verdriet heten) om vervolgens weg te lopen voor de reacties, zo konden en deden we dat in ons nieuwe online leven wel. Online communiceren geeft ons de mogelijkheid om jouw verdriet stilletjes in de aandacht te schuiven. Mensen hoeven er niks mee, maar als ze er iets mee doen, ben jij ermee geholpen. Het voorkomt misschien ook wat gênante opmerkingen. Je stille verdriet krijgt letterlijk een plekje (op Facebook, Instagram,…) in harten en of gedachten van anderen. Zo weet ik nu van niet erkende talenten en wensen, van gewenste maar niet geboren kindjes, van bucketlists die niet op tijd weggestreept kunnen worden, van angst voor onbekende wegen naar dood, liefde en leven, het verdriet om het niet weten wat er ooit was en het verdriet om wat er wellicht komen gaat.
Mijn wens voor 2021 is dat we stil verdriet een stem durven te geven en dat we erover kunnen praten in het echte leven zonder dat we vluchten om de reacties niet meteen te hoeven vernemen. Oh ja, ik wens ook dat die ene pandemie de wereld verlaat zodat we weer met frisse blik kunnen genieten van een wereld die zichzelf soms ook moet resetten.
Een goed jaar!