Eerste verjaardag

De gepersonaliseerde slingers zijn binnen, de cadeaus bijna ingepakt, de traktatie behoeft nog maar een uurtje geknutsel en de film in mijn hoofd is al een paar dagen geleden gestart.

In die film zie ik mezelf met een enorme dikke buik. Ik ben op controle bij de gynaecoloog en hij stelt voor om agenda´s te trekken om de tweeling in 3D te gaan bekijken. Na afstemming met de kinderarts en de indeling van de operatiekamers wordt DE datum geprikt. Ik piep nog dat dan een kindje in onze vriendenkring al jarig is, maar dat blijkt met een heel risicovolle tweelingzwangerschap geen argument om een ander datumpje te prikken.

Voor het eerst moest ik huilen. De zwangerschap die me al weken te veel was en pijn deed, de spanning over de geboorte, maar ook de ontlading dat het tot en met week 36 in ieder geval goed was gegaan, alles kwam er uit. De gynaecoloog keek me wat verrast aan, ik was namelijk die vele controles daarvoor niet zo emotioneel geweest (er vielen alleen maar buitjes in een piepklein kamertje waar mijn bloeddruk werd gemeten door verpleegsters met zo’n begrijpende blik).

De avond voor de opname was wat onwerkelijk. De verjaardag voor onze meisjes was voor de dag erna gepland en dan zit je dan,… alvast verjaardagsslingers ophangen zou ook voorbarig zijn.

De dag erna ging die verjaardag helemaal niet door. Ik besloot namelijk een dubbel OK-team af te zeggen omdat ik het toch wel op de natuurlijk manier wilde proberen (dat had ook wel gekund omdat de meisjes die dag goed lagen). Een complete en vooral dure OK- bezetting  kon fijn een uurtje hun administratie bij gaan werken.

Er werden wat nare kunstgrepen uitgevoerd en de verwachting was dat ik de dag erna wel een tweeling op de wereld zou zetten. De ochtend erna besloot ik (na veel wikken, wegen, gesprekken en gedoe) dat ik toch een keizersnee wilde. Er moesten daarvoor wat zaken geregeld worden: er moest een OK vrij zijn, een gynaecoloog, een anesthesist, het liefst twee kinderartsen, twee crashcarts, twee teams om de baby’s na de geboorte onder hun hoede te nemen en nog meer onmisbare mensen. Dat duurde een uurtje of acht.

En na weer een fysiek nuchtere en emotioneel allesbehalve nuchtere dag, werd de tweeling geboren. Een spannende geboorte met een spannende nasleep.

Nu een jaar laten, speelt deze film in mijn hoofd en word ik er melancholisch van. Nooit meer baby’s in mijn buik, nooit meer borstvoeding geven, nooit meer met kruiken slepen, nooit meer een kraamverzorgster, nooit meer een dikke buik (alhoewel, die onderhoud ik nog wel een beetje) en vooral: nooit meer die kleine voetjes en elleboogjes tegen mijn ribbenkast.

Een jaar is omgevlogen samen met twee vrolijke, gezonde en ontzettend lieve meisjes (en ook met manlief en grote broer natuurlijk).

En dat gaan we vieren!

Vieren met familie, heel veel lachjes, cadeautjes, slingers en hier en daar een traantje. En hopelijk nog heel veel nieuwe delen van deze prachtige film!

Uitgebloeid

Na de hectische decembermaand komt altijd weer dat bleke januari om de hoek kijken. De maand waarin mijn melancholie wat verdampt, de maand dat ik geen stress heb over wie, wat en wanneer. En vooral ook de maand dat ik jarig ben. En dat was tot en met afgelopen jaar allemaal heel relaxt. Leuke gasten, leuke kaarten, positieve aandacht en gezellige feestjes.

Maar nu is er ‘een dingetje’.

Ik word namelijk 40.

Ik word een vrouw van middelbare leeftijd. Voor mijn eigen beeldvorming (lees nachtmerrie): de notaris is een decennium jonger dan ik. Ik word in het wild met ‘u’ aangesproken en oud-leerlingen hebben kinderen gekregen zonder dat het een tienerzwangerschap betrof. Ik vrees de dag dat één van die oud-leerlingen opeens mijn veel jongere gynaecoloog blijkt te zijn.

Deze maand komt er dus een einde aan de bloei van mijn leven. De verwelking van mijn leven gaat beginnen. Bloemblaadjes vallen van de knop (lang leve haaruitval na de zwangerschap), mijn stengeltje wordt minder stevig, de blaadjes krijgen last van de zwaartekracht (ik heb zo’n vermoeden waar mijn blaadjes hangen) en ik heb mijn laatste bloesem gedragen.

En wat moet ik nu met het kleine meisje dat er naar verlangt om volwassen te worden, dat kleine meisje dat nog danst in mijn gedachten?

Ik ben, vrees ik, vergeten om volwassen te worden.

Ik kan me namelijk niet voorstellen dat de mensen die ik met ‘u’ aanspreek dezelfde hersenspinsels hebben als ik. Grote mensen hebben namelijk ritme in hun dag, grote mensen eten verantwoord. Grote mensen zijn geduldig en grote mensen worden niet knalrood als er iets schunnigs wordt gezegd. Grote mensen hebben een baan die niet voor- of achteruit gaat en grote mensen zitten met een kopje koffie aan de rand van de dansvloer. Grote mensen gaan lekker in eigen land op vakantie en grote mensen leggen gezellig een kaartje. Grote mensen gaan fijn een dagje uit naar een florerende tuin. Grote mensen,…

Natuurlijk ben ik blij dat ik mijn veertigste verjaardag hoogstwaarschijnlijk ga halen, sterker nog: ik geef zelfs een feestje.

Een grote-mensen-feestje, dat wel, want ik word 40!