Mijn horloge geeft nul nul negenenveertig aan in combinatie met driehonderd. Driehonderd stapjes, ’s nachts en helaas niet op een dansvloer. Ik zette de stappen tussen mijn voeteneinde en het hoofdeinde van het bedjes van mijn peutertweeling. Ze zijn ziek: verkouden, koorts, hoesten en benauwd. Het slaapgebrek, de bezorgdheid en het aanhoudende huilen maken dat ik kriegel word. Ik vind alles en iedereen wat stommer, inclusief mezelf en mijn bloedeigen kinderen.
Maar deze nacht spreek ik een hartig woordje met mijzelf.
Mijn kinderen liggen veilig in hun bedje (nou ja, nu even naast mama in bed want mama wilde haar stappenrecord deze nacht niet verbeteren), ze zijn niet zorgwekkend ziek (al schrik ik bij elke moeizame ademtocht) en ze willen bij mij zijn omdat ze zich daar veilig en ietsje minder naar voelen (onvoorwaardelijk vertrouwen en liefde).
En in de nacht wakker liggen omdat je kindjes ziek zijn betekent dat je geen nachtmerries hebt over wat je kindjes allemaal kan overkomen. En in de nacht wakker liggen omdat je kindjes ziek zijn, betekent dat je extra knuffeltijd met ze hebt. En in de nacht wakker liggen omdat je kindjes ziek zijn, betekent vertrouwen hebben dat het morgen beter wordt.
Want voor sommige ouders bleek de nachtmerrie niet meer bij slapen en ontwaken te horen. Want voor sommige mensen werd dromen de enige manier om met hun kindje te knuffelen. Want sommige papa’s en mama’s blijven nooit meer wakker door een huilend kind.
Een klap
Een razende, allesverwoestende bacterie
Een grillige ziekte
Deze nacht heb ik mijzelf toegesproken dat het pas echt erg is, als we verliezen wat ons zo kwetsbaar maakt.
Want ze zijn niet altijd de liefsten, maar ze zijn mij wel het aller- allerliefst.
(Overigens heb ik mijzelf ook verteld dat ik best mag verlangen naar een middagdutje en een espresso, omdat ik anders wellicht een kleine burnout ten gevolge van perfectionisme en onderdrukking van agitatie oploop.)
Op OJ2.nl lees je meer