De zomervakantie was in aantocht en we vonden het toch wel leuk als zoonlief mee kon op vakantie. We zouden een landsgrens passeren, want we gingen helemaal naar België, dus hadden we een identiteitsbewijs nodig voor hem. Op zo’n kaartje hoort natuurlijk ook een foto van je meest strenge gezicht, dus togen we naar de fotograaf die een speciaal kamertje heeft voor dit soort klussen. Zoonlief was inmiddels groot genoeg om zelf op het krukje te zitten dus ik was niet meer nodig om vanonder een laken als achtergrond te dienen.
De prinsesjes waren noodgedwongen ook mee op foto-expeditie en wonder boven wonder gingen ze lief op een verhoginkje zitten en rustig kijken naar hoe de fotograaf probeerde hun broer vast te leggen. De moppies zien er verraderlijk schattig uit als zo zo saampjes zitten te kijken. De fotograaf zag dat blijkbaar ook want opeens zei hij wat alle moeders willen horen:
‘Goh mevrouw, ik zou ze eigenlijk wel voor mijn camera willen hebben, hoe staat u daar tegenover?’
Als trots een orgaan zou zijn geweest, was dat spontaan gebarsten. Voor een nanoseconde flitsten er gedachten aan rode lopers, miss-verkiezingen, roem en bergen met geld door mijn hoofd. Daarna landde ik weer hoor, ik kan namelijk ook soms objectief naar mijn kinderen kijken. Ze zijn voor mij de mooiste van de wereld maar de wereld vindt hen echt niet de mooisten.
Maar om even een ster in de stad te zijn, maakte ik een afspraak om met de tweeling te komen poseren. In mijn hoofd ging ik van tevoren met ze naar de kapper, maakte ik pijpenkrullen, rode lippen, roze wangetjes en wimpers tot aan hun wenkbrauwen. Ik was van plan om ‘Toddlers & Tiara’s ‘ goed te bekijken en om daar wijze lessen uit te trekken.
Toen de afspraak daar was, had ik geen van bovenstaande uitgevoerd. Ik heb een snoetepoetser over hun gezicht gehaald, hun zonnehoedje over hun dunne haartjes gezet en een tas vol kleertjes ingepakt.
Mijn modellen hadden ter plekke niet zo veel zin. Gelukkig had de fotograaf vaker met dit bijltje gehakt en hij bleef daardoor uiterst relaxt. Ik deed mijn uiterste best om mijn hysterische zelf te onderdrukken en de meisjes in ieder geval op de plek te houden die helemaal goed uitgelicht was.
De meisjes vonden het zeker drie minuten interessant. Ze zetten hun ‘lachen voor de foto’-gezicht op (wat niet overeenkomt met hun mooiste gezicht) en keken verwachtingsvol naar de lens. Toen ontdekten ze de mand met ‘props’ en besloten zelf met speelgoedfototoestellen de fotograaf uit te hangen. Als fotograaf ga je natuurlijk niet in de spotlight staan, dus bleven ze standvastig achter de lens staan, zelfs achter de lens van de echte fotograaf.
Toch heeft de echte fotograaf kans gezien om een aantal keer op zijn knopje te klikken met goed resultaat. Dat vond ie ten minste zelf. Ik geloofde het nog niet. Na een uur ploeteren, chanteren, dreigen, lief doch dwingend instrueren, namen we afscheid van de studio. Met mijn staart tussen mijn benen droop ik af. Mijn droom over ‘moeder van topmodellen’ was ontploft.
Een paar weken later kregen we een telefoontje: ‘Ze hangen in de etalage, het is hartstikke mooi geworden.’
Mijn trots-orgaan maakte weer een sprongetje. Met de hele familie hebben we een uitstapje gemaakt en onze meisjes bewonderd in het centrum van de (piepkleine) stad. Knap werk van de fotograaf. Zo zien we maar weer dat niets meer is wat het lijkt. Behalve onze trots,…