Met drie kleine kinderen is mijn wereld een beetje korter en smaller geworden (in tegenstelling tot mijn uiterlijk). Mijn kijk op de wereld breidt zich trouwens wel uit door de verwondering en nieuwsgierigheid van mijn kleuter.
Ons participartje van de wereld bestaat uit thuis, werk, schoolplein en kinderdagverblijf. Soms zoeken we naast de reguliere stukjes aardbol plaatsen op waar dezelfde bezetting rondscharrelt, zoals: bos, speeltuin, zwembad, winkels, kindvriendelijke horecagelegenheden, huizen van mensen die ook kinderen hebben en huizen van mensen die geen kleine kinderen hebben maar die onze kinderen tolereren.
Om toch iets mee te krijgen van het leven buiten dit kleine hoekje van de wereldbol, lees ik de nieuwsapps voor de feiten, romans voor ontspanning en Facebook voor, tja, voor wat eigenlijk? Hoogstwaarschijnlijk voor de bevrediging van mijn nieuwsgierigheid.
Toen de tweeling nog ieniemienie was en ik niet verder kwam dan plaatsen waar ik borstvoeding kon geven aan twee kinderen tegelijk (dat zijn er heel weinig), struinde ik heel Facebook af naar een raampje naar de echte wereld.
En daar kwam ik ze tegen: de besloten groepen. Er is een redelijk officiële groep van het NVOM, er is een groep tweelingmoeders en er is een groep tweelingmama’s. Bij de laatste twee is er nogal wat overlap in moeders. Ik vermoed dat er voor mijn tijd een kleine rel heeft plaatsgevonden waardoor een aantal moeders een nieuw clubje heeft opgericht.
En wat zijn dat heerlijke groepen. Omdat er alle soorten en maten moeders zijn, die op allerlei levels en vanuit allerlei invalshoeken reageren, kan je soms je Netflix-abonnement zo opzeggen. De categorieën vragen lopen uiteen van praktisch tot recepten tot medisch tot ‘niet tweelinggerelateerd’.
Soms wordt een topic zo groot dat er een afscheidingsbeweging op gang komt. Zo heb je verkoophoekjes per kledingmaat, weggeefhoeken, provinciegenoten en leeftijd van de tweelinggenoten.
Sinds ik meekijk op deze sites weet ik dat bijna iedereen het oneens is met het consultatiebureau, dat veel moeders precies weten welk vlekje bij welke ziekte hoort, dat er een beperkt aantal tweelingbuggy’s is en dat de achterbank van een selectief groepje auto’s groot genoeg is voor drie kinderzitjes.
Als het om minder praktische zaken gaat, is het antwoord op de vraag: ‘Wijn.’
Ook kun je meestal gerustgesteld worden want je overleeft de bevalling, de eerste keer alleen thuis, de eerste keer alleen op pad echt wel. We kunnen zelfs meer dan we denken en dat ook nog eens met twee vingers (of meer als je kinderen nog heel klein zijn) in onze neus.
En soms hebben we met duizenden moeders nog niet genoeg liefde en troost om het verdriet van een moeder te verzachten.
Het is fijn te weten dat er buiten mijn stukje wereld ook tweelingen zijn die zich als gebedsmonniken voortbewegen, dat er moeders zijn die zich ook elke week voornemen om te gaan lijnen en dat iedereen haar dierbaarste ‘bezit’ ook wel eens achter het behang kan plakken (met nog veel meer erbij).
Bedankt tweelingmama’s voor het vergroten en versimpelen van mijn participartje.